بریده‌هایی از کتاب راهبری زندگی با شهود درونی؛ متعادل‌کردن زمین و آسمان

ما در کودکی دارای یک تمامیت و یک‌پارچگی معصومانه هستیم که اندک‌اندک به جدایی آگاهانه تبدیل می‌شود. یک ضرب‌المثل این موضوع را این‌گونه مطرح می‌کند که وظیفۀ ما در زندگی، رفتن از کمال ناخودآگاه به نقص خودآگاه و سپس به کمال خودآگاه است.

زمان‌بندی آن تصادف و نتیجه‌اش که از دست دادن یک پا و نه دو پا بود، همیشه از این نظر برایم جالب بوده که مرا به اندازه‌ای زخمی‌کرد که زمین‌گیر شوم، ولی نه آن‌قدر که زندگی‌ام از دست برود.

راه حل در واقع این نقطۀ حد وسط است، ما می‌خواهیم به جای ماندن در نقطۀ میانی کاری انجام دهیم.

ما اغلب سعی می‌کنیم با بیش‌تر انجام دادن این مشکل را حل کنیم؛ مانند زنگ زدن به یک دوست، بیرون رفتن یا هر کار دیگری تا از آن احساس دردناک جدایی خلاص شویم، اما هیچ‌یک از این‌ها فایده‌ای ندارد، چون این تنهایی و افسردگی ناشی از یک عمر انجام دادن است. دریافته‌ام که اکثر افراد باهوش در دنیای غرب امروز، زمانی بیش از حد را به انجام دادن و زمانی بسیار کم را برای بودن صرف می‌کنند. وقتی زندگی شما بیش از حد با انجام دادن پر شده، تنها نوش‌داروی احساس تنهایی و افسردگی، انزواست.

من به این نتیجه رسیده‌ام که صلیب؛ نماد دو نیروی کاملاً متضاد است که باید به تعادل برسند و نقطۀ تعادل تقریباً همیشه در مرکز نقطۀ تماس این دو نیرو واقع است.

انزوا یک لذت و یک رابطه‌ای گرم و شاد است، اما بودن در کنار افراد دیگر وقتی که رابطۀ حقیقی با آن‌ها نداریم یک رنج تمام تولید می‌کند.

در هر وضعیتی همیشه کاری هست که می‌توانید انجام دهید؛ حتی کوچک‌ترین کار، اندازۀ آن مهم نیست.

همۀ ما برای جان سالم به در بردن از آزمون‌ها و آشفتگی‌های روزانۀ زندگی باید گاهی حداقل یک رشتۀ الهی و اشعه‌ای از معنا برای جان دادن به روح داشته باشیم، این اتفاق بارها و بارها برای من از طریق موسیقی رخ داده‌است. موسیقی نقش یک یادآوری را بازی می‌کند که چیزی پایدار وجود دارد، جوهره‌ای که در زندگی عادی فقط بدان اشاره شده است. اگر حداقل تجربۀ کوچکی از جهان الهی، زندگی را متأثر نکند آن‌گاه وجود ما چنان کوچک شده و تاب بر می‌دارد که تحمل آن ممکن نیست. بسیاری از افراد در آن وجود خشک و محزون که جز امپراطوری کوچک ایگو چیزی در آن نیست زندگی می‌کنند.

دیدن جهان در دانه‌ای شن ‫و یافتن یک بهشت در یک گل وحشی ‫نگه‌داشتن ابدیت در کف دست خود ‫و تصرف ازلیت در یک ساعت

به این نتیجه رسیده‌ام که خدا آزاد شده است، شاید این حرف شوخی به نظر برسد، اما من کاملاً جدی می‌گویم. مدت‌ها قبل خدا در یک پرستش‌گاه و کلید آن فقط در دستان یک کشیش بود. نه تنها ما پشت درب مانده بودیم، بلکه خدا هم زندانی شده بود، چون این‌گونه امن‌تر بود. سپس در قرن بیستم دیوارها به‌نوعی ترک خوردند و خدا بیرون آمد. ظاهراً تعداد بسیار کمی از ما می‌داند با این حقیقت جان‌کاه که خدا آزاد شده و خدا بیرون آمده و اکنون در همه ظاهر می‌شود، چه کند. این موضوع امکانات شگفت‌انگیزی با خود به همراه دارد و در عین حال اگر اشتباه شود پیامدهای ترسناکی به بار خواهد آورد.