بریده‌هایی از کتاب من والت ویتمن ام!

-کسی را عاشقانه دوست می‌داشتم و عشق‌ام بازنیامد اما از آن عشق است که سروده‌ام این ترانه‌ها را.

به هوا به خاک به اقیانوس سلام می‌دهم در هر غروب آفتاب به یاد عزیز تو ای محبوبم.

سرانجام، با مهربانی بگذارید به پرواز درآیم از دروازه‌های بسته‌ی برج از بند قفل‌های گران. بگذارید بی‌صدا بخرامم و با کلید مهربانی، با زمزمه‌ای قفل‌ها بگشایم. درها بگشا ای روح!

ناگهان آشفته می‌شدم از خشم در کنار آن‌کس که دوستش می‌داشتم چرا که می‌ترسیدم از فوران عشقی که دیگر بازنمی‌گردد. اما اکنون می‌اندیشم که عشقی در کار نیست اگر بازنگردد.

من اما غرق اندوه قدم می‌زنم بر عرشه‌ای که بر آن ناخدای من دراز کشیده، سرد و مرده افتاده است.

شناخته‌ها آیا جز برای سفر به ناشناخته‌هایند؟ و زندگانی آیا جز برای مرگ؟

خاموش و حیران زمانی که پسربچه بودم به خاطر می‌آورم که هر یک‌شنبه واعظ شهر با کلام خود می‌کشید خدایی را که همیشه سرگرم ستیزه است با بنده‌ای یا تنابنده‌ای ...

سفر کرده‌ام راهی دراز را تنها برای آن که در تو بنگرم، بر تو دست بسایم. چرا که نمی‌توانستم بی آن که یک بار دیده باشمت به مرگ تن دهم. برای آن که می‌ترسیدم از کف داده باشمت.

اگرچه دریا سخت کمر به جدایی بسته است اگرچه لَختی جدا می‌بردمان اما نمی‌تواند برای همیشه از یکدیگر دورمان کند ناشکیبا مباش فاصله کوتاه است

نقابی... پوشاننده‌ی گوهر ابدی‌ش چهره‌اش را، صورتش را نهان می‌کند، اما هر ساعت و هر لحظه حتا در خواب بر او حمله می‌برند تغییرها و دگرگونی‌ها.

اما آوازی که من سر دادم، ترکم نمی‌کند؛ ولی به راستی بعد از تمام نبردها، دسیسه‌ها و سیاست‌ها چه بر جای می‌ماند؟ آن‌گاه که همه‌چیز از هم می‌گسلد چه بر جای می‌ماند که بتوان به آن دل بست؟...

ولی به راستی بعد از تمام نبردها، دسیسه‌ها و سیاست‌ها چه بر جای می‌ماند؟ آن‌گاه که همه‌چیز از هم می‌گسلد چه بر جای می‌ماند که بتوان به آن دل بست؟...

سفر کرده‌ام راهی دراز را تنها برای آن که در تو بنگرم، بر تو دست بسایم. چرا که نمی‌توانستم بی آن که یک بار دیده باشمت به مرگ تن دهم.

هستند کسانی که تنها فرا می‌گیرند درس‌های شیرین آرامش و دوستی را. من اما درس‌های نبرد و مرگ را یاد می‌دهم به آنان که دوستشان می‌دارم تا هنگامی که حمله آغاز شود آماده باشند.