بریده‌هایی از کتاب در جست و جوی آلاسکا

منم به من اعتماد نمی‌کنم."

دلم می‌خواست آخرین کسی باشم که او دوستش داشت. و می‌دانستم این‌طور نبود. می‌دانستم و به خاطرش از او متنفر بودم.

همان‌طور که کلنل توی مراسم خاک‌سپاری گفته بود، آلاسکا دیگر اینجا نبود و هیچ کجای دیگر هم نبود.

" او خودِ "شاید بزرگ" بود. به من ثابت کرده بود که ارزشش را دارد که زندگی ساده و معمولی را رها کنی و دنبال شایدهای بزرگ بروی و حالا او رفته بود و با خودش ایمان من به شایدها را هم برده بود.

"امیدوارم قوی‌تر از اونی باشی که به نظر می‌رسی."

کاش می‌شد از رخدادهای سلسله‌وار بعدی که با کارهای کوچک ما شکل می‌گرفت، باخبر شویم

بالأخره یک‌وقت متوجه می‌شویم که والدینمان نمی‌توانند خودشان و یا ما را نجات بدهند و همه فقط در دل زمان، دست‌وپا می‌زنیم تا بالأخره جریان آب ما را با خودش می‌برد و به دل دریا می‌کشد و در نهایت همه رفتنی هستیم.

فرانسوا رابله.‌ شاعر بود. آخرین کلماتش این بود: ”من به جست‌وجوی شایدِ بزرگ می‌روم.“ منم برای همین می‌خوام برم. چون نمی‌خوام تا دم مرگم برای شروع جست‌وجو و پیدا کردن شایدِ بزرگ صبر کنم."

بالأخره که نمی‌شود این لحظات را تا ابد کش داد. اگر چسب‌زخم را سریع از روی پوست بکنید، مدت کمتری درد می‌کشید و زودتر خلاص می‌شوید تا اینکه کار را کش بدهید و زجر بکشید.

مسخره‌س که آدم دلش برای کسی تنگ بشه که باهاش نمی‌ساخته ولی من نمی‌دونم، یه‌جورایی خوب بود. می‌دونی... همین که همیشه کسی رو داشته باشی که باهاش دعوا کنی...

و با خودم فکر کردم که اگر انسان باران باشد، من نم‌نم بارانم و او طوفان است.

فکر می‌کردم که مردم نیاز به امنیت دارند. کنارآمدن با ایدهٔ مرگ و تبدیل‌شدن به هیچ و تاریکی، برای مردم ممکن نیست و دوست ندارند باور کنند که عزیزانشان دیگر وجود ندارند. نمی‌توانند نبود خودشان را هم تصور کنند. بالأخره به این نتیجه رسیدم که مردم به زندگی بعد از مرگ اعتقاد دارند چون تاب تحمل ایدهٔ مخالفش را ندارند.

"همیشه جوابی وجود داره. ما فقط باید به اندازهٔ کافی باهوش باشیم.

"رنج نتیجهٔ خواستن است.

باید در مورد نمایشی که کار کرده بودند می‌پرسیدم ولی مشکل اینجا بود که: ۱ ـ اصلاً نمی‌دانستم چه هست، ۲ ـ برایم مهم نبود که بدانم چه هست و ۳ ـ اصلاً اهل گپ‌وگفت بی‌هدف نیستم.

"شماها از سیگارکشیدن لذت می‌برین. من سیگار می‌کشم که بمیرم."

مامان من به خاطر وجود تو شاکرم.

"رنج نتیجهٔ خواستن است." و ما هم این را یاد گرفتیم و همچنین فهمیدیم که پایان خواستن به معنی پایان رنج است. وقتی آرزو نکنی که چیزی از هم نپاشد، ازهم‌پاشیدن چیزهای مختلف، باعث رنجت نخواهد شد.

به این فکر می‌کنی که چطور یه روز ازش فرار می‌کنی و اینکه چقدر اون روز قشنگ خواهد بود و با خودت فکر می‌کنی که فکر آینده باعث می‌شه که بتونی ادامه بدی ولی هیچ‌وقت اون کارها رو نمی‌کنی. فقط از خیال‌پردازی‌هات در مورد آینده استفاده می‌کنی که از حال فرار کنی."

دلیل شما برای امید چیه؟