بریده‌هایی از کتاب در جست و جوی آلاسکا

ـ یعنی مسخره‌س که آدم دلش برای کسی تنگ بشه که باهاش نمی‌ساخته ولی من نمی‌دونم، یه‌جورایی خوب بود. می‌دونی... همین که همیشه کسی رو داشته باشی که باهاش دعوا کنی...

بالأخره یک‌وقت متوجه می‌شویم که والدینمان نمی‌توانند خودشان و یا ما را نجات بدهند و همه فقط در دل زمان، دست‌وپا می‌زنیم تا بالأخره جریان آب ما را با خودش می‌برد و به دل دریا می‌کشد و در نهایت همه رفتنی هستیم.

مردم عاشق شکلات می‌شوند. من عاشق اظهارات پیش از مرگ هستم!

"سؤال من اینه که چرا آدمای خوب، نصیب و قسمت بدی در زندگی دارن. وای خدا! اون آلاسکاس؟"

محمد برای عربستان قرن هفتم این امید رو به همراه داشت که هرکسی می‌تونه به خوشبختی و زندگی جاوید دست پیدا کنه و فقط باید به خدای یگانه ایمان داشته باشه. بودا این امید رو به مردم می‌داد که رنج گذراست. مسیح این پیام رو با خودش آورد که آخرین‌ها اولین خواهند بود و حتی کسانی که مسئول گرفتن باج و خراج هستن و جذامی‌ها و همهٔ اقشار مطرود هم می‌تونن امیدوار باشن.

بالأخره یک‌وقت متوجه می‌شویم که والدینمان نمی‌توانند خودشان و یا ما را نجات بدهند و همه فقط در دل زمان، دست‌وپا می‌زنیم تا بالأخره جریان آب ما را با خودش می‌برد و به دل دریا می‌کشد و در نهایت همه رفتنی هستیم.

"رنج نتیجهٔ خواستن است."

بزرگ‌ترها می‌گویند: "نوجوان‌ها فکر می‌کنند شکست‌ناپذیرند" و این جمله را با طعنه و با لبخندی به لب بیان می‌کنند، نمی‌دانند که واقعاً همین‌طور است. هرگز نباید ناامید شویم چون ممکن نیست که به شکل جبران‌ناپذیری ضربه بخوریم. فکر می‌کنیم شکست‌ناپذیریم چون هستیم. به دنیا نمی‌آییم و نمی‌میریم. مثل همهٔ انرژی‌ها، فقط شکل، اندازه و ظاهرمان تغییر می‌کند. آدم‌ها با بالارفتن سن، این حقیقت را فراموش می‌کنند. کم‌کم از شکست و ازدست‌دادن واهمه پیدا می‌کنند. ولی آن بخش از وجود ما، که بزرگ‌تر از مجموع همهٔ بخش‌های دیدنی ماست، نه شروعی دارد و نه پایانی و در نتیجه نمی‌تواند شکست بخورد.

فرانسوا رابله.‌ شاعر بود. آخرین کلماتش این بود: ”من به جست‌وجوی شایدِ بزرگ می‌روم.“ منم برای همین می‌خوام برم. چون نمی‌خوام تا دم مرگم برای شروع جست‌وجو و پیدا کردن شایدِ بزرگ صبر کنم."

دلم می‌خواد بدونم خود شما چطور حقیقت بی‌چون‌وچرای رنج رو در دنیای خودتون و درکتون از دنیا جا می‌دید و چطور زندگی رو علی‌رغم وجود رنج ادامه می‌دید.

آدم‌ها با بالارفتن سن، این حقیقت را فراموش می‌کنند. کم‌کم از شکست و ازدست‌دادن واهمه پیدا می‌کنند. ولی آن بخش از وجود ما، که بزرگ‌تر از مجموع همهٔ بخش‌های دیدنی ماست، نه شروعی دارد و نه پایانی و در نتیجه نمی‌تواند شکست بخورد.

می‌خوام با این سطل آب، آتش جهنم رو خاموش کنم و بعد با این مشعل، دروازه‌های بهشت رو به آتش بکشم تا مردم، خدا رو به امید بهشت و ترس از جهنم دوست نداشته باشن و فقط عاشقش باشن چون خداست."

اگر چسب‌زخم را سریع از روی پوست بکنید، مدت کمتری درد می‌کشید و زودتر خلاص می‌شوید تا اینکه کار را کش بدهید و زجر بکشید.

مثل ستارهٔ دنباله‌داری که نیاز به دنباله دارد.

توی مثلثی عشقی گیر کرده بودم که یک ضلعش مرده بود.

"همه رفتنی هستیم." و واقعاً هم همین‌طور است. لابیرنت و راه پیچ‌درپیچِ رنج و محنت همین است. همه می‌رویم. اگر می‌توانی، راه خروج از آن راه تودرتو را پیدا کن!

شماها از سیگارکشیدن لذت می‌برین. من سیگار می‌کشم که بمیرم."

دلیل شما برای امید چیه؟

همیشه همسایهٔ نابکارم، آلاسکا یانگ، را با قلب نابکارم دوست خواهم داشت.

"شماها از سیگارشیدن لذت می‌برید، من سیگار می‌کشم که بمیرم."