بریده‌هایی از کتاب در جست و جوی آلاسکا

چه گوارا که ارتش بولیوی او را دستگیر کرده بود، می‌گوید: "شلیک کن بزدل! تو فقط یه آدم رو می‌کشی!"

آن روز خبر خاصی نبود. باید کارهای خارق‌العاده‌ای انجام می‌دادم، باید نهایت استفاده را از زندگی می‌کردم؛ ولی در آن روز خاص، هجده ساعت از بیست‌وچهار ساعت روز را خوابیدم.

مردم حال‌وهواشون بالاوپایین داره رفیق.

حسی که بیشتر از همه وجودم را گرفته، حس عصبانیت از این غیرمنصفانه‌بودن و بی‌عدالتی مطلقِ دوست‌داشتن کسی است که شاید او هم دوستت داشته ولی حالا دیگر نمی‌تواند داشته باشد؛ چون مرده

انسانی هستم عمیقاً غمگین."

بالأخره یک‌وقت متوجه می‌شویم که والدینمان نمی‌توانند خودشان و یا ما را نجات بدهند و همه فقط در دل زمان، دست‌وپا می‌زنیم تا بالأخره جریان آب ما را با خودش می‌برد و به دل دریا می‌کشد و در نهایت همه رفتنی هستیم.

"شب به سرعت از راه می‌رسد. امروز هم گذشت."

گفت: "لابیرنت، مرگ یا زندگی نیست." گفتم: "هان؟! خب. پس چیه؟" گفت: "رنج. اینکه کار غلط رو بکنی و اتفاقای غلط برای تو بیفته. مسئله اینه. بولیوار داشت در مورد درد می‌گفت نه درمورد مرگ یا زندگی. چطور می‌شه از لابیرنت پیچیدهٔ رنج بیرون رفت؟"

آخرین کلمات توماس ادیسون این‌ها بودند: "اونجا جای خیلی قشنگیه." مطمئن نیستم "اونجا" کجاست؛ ولی معتقدم جایی هست و امیدوارم که زیبا باشد.

همهٔ تلاشم را کردم که خوب عمل کنم. آخرین کلمات رئیس‌جمهور گروور کلیولند

کنار ورودی اتاق پذیرایی ایستادم و گفتم: "همین آقا. فرانسوا رابله.‌ شاعر بود. آخرین کلماتش این بود: ”من به جست‌وجوی شایدِ بزرگ می‌روم.“ منم برای همین می‌خوام برم. چون نمی‌خوام تا دم مرگم برای شروع جست‌وجو و پیدا کردن شایدِ بزرگ صبر کنم."

باید دست از کش‌رفتن مشکلات دیگران برداری و مشکلات خودت رو پیدا کنی.

رابعهٔ عدویه، معروف به رابعهٔ بصری که یکی از زنان بزرگ و صوفیان معروف بوده رو حین دویدن در خیابان‌های شهر زادگاهش یعنی بصره دیدند. او مشعلی در یک دست و سطل آبی در دست دیگه داشته. کسی ازش پرسیده که داره چی‌کار می‌کنه و اون جواب می‌ده: می‌خوام با این سطل آب، آتش جهنم رو خاموش کنم و بعد با این مشعل، دروازه‌های بهشت رو به آتش بکشم تا مردم، خدا رو به امید بهشت و ترس از جهنم دوست نداشته باشن و فقط عاشقش باشن چون خداست."

جست‌وجوی معنا. انسان‌بودن به چه معناست؟ بهترین راه برای انسان‌بودن چیه؟ چطور به وجود آمدیم و وقتی از این دنیا بریم، برامون چه اتفاقی می‌افته؟ خلاصه بگم: قوانین این بازی چیه و بهترین راه بازی‌کردن کدومه؟"

با خودت فکر می‌کنی که فکر آینده باعث می‌شه که بتونی ادامه بدی ولی هیچ‌وقت اون کارها رو نمی‌کنی. فقط از خیال‌پردازی‌هات در مورد آینده استفاده می‌کنی که از حال فرار کنی.

وقتی آرزو نکنی که چیزی از هم نپاشد، ازهم‌پاشیدن چیزهای مختلف، باعث رنجت نخواهد شد.

پرستار بهش می‌گه: "انگار امروز حالتون بهتره." ایبسن برمی‌گرده بهش نگاه می‌کنه و می‌گه: "دقیقاً برعکس." بعد هم می‌میره.

مکنلی به زنش گفت: "همه رفتنی هستیم." و واقعاً هم همین‌طور است. لابیرنت و راه پیچ‌درپیچِ رنج و محنت همین است. همه می‌رویم. اگر می‌توانی، راه خروج از آن راه تودرتو را پیدا کن!

خیال‌پردازی در مورد آینده هم یه جور نوستالژی به حساب می‌آد."

"یه روز هیچ‌کس به خاطر نمی‌آره که اون دختر یه روزی وجود داشت." و بعد اضافه کردم: "و یا من وجود داشتم." چون خاطرات هم از هم می‌پاشند و بعد دیگر چیزی برای آدم باقی نمی‌ماند و فقط سایه‌ای از وجودش خواهد بود