بریده‌هایی از کتاب نیما یوشیج

خانه ام ابری ست اما ابر بارانش گرفته ست. در خیال روزهای روشنم کز دست رفتندم، من به روی آفتابم می برم در ساحت دریا نظاره. و همه دنیا خراب و خرد از باد است

مرحبا بر خوی یاران جهان مرحبا بر پایداری های خلق دوستی خلق و یاری های خلق بس که دیدم جور از یاران خود

سوختم من ، سوختم من ، سوختم کاش راه او نمی آموختم

جلوه گیرد سپید ، از سیاهی

عجز بشر است این فجایع یا آنکه حقیقت جهان است ؟

می تراود مهتاب می درخشد شب تاب نیست یکدم شکند خواب به چشم کس ولیک غم این خفته چند خواب در چشم ترم می شکند. نگران با من استاده سحر. صبح میخواهد از من کز مبارک دم او آورم این قوم به جان باخته را بلکه خبر.

آی آدم ها آی آدم ها که بر ساحل نشسته شاد و خندانید! یک نفر در آب دارد می سپارد جان. یک نفر دارد که دست و پای دایم می زند روی این دریای تند و تیره و سنگین که می دانید. آن زمان که مست هستید از خیال دست یاییدن به دشمن آن زمان که پیش خود بی هوده پندارید که گرفت استید دست ناتوانی را تا توانایی بهتر را پدید آرید. آن زمانی که تنگ می بندید بر کمر هاتان کمر بند در چه هنگامی بگویم من؟ یک نفر در آب دارد می کند بی هوده جان، قربان!

آتش عشق است و گیرد در کسی کاو ز سوز عشق ، می سوزد بسی

خس ، به صد سال طوفان ننالد گل ، ز یک تندباد است بیمار

چون مرا بیچاره و سرگشته دید اندک اندک آشنایی را برید

جمله بگذشتند ، این هم بگذرد خواه آسان بگذرانم ، خواه سخت بگذرد هم عمر این شوریده بخت

کی ز جمعیت گریزان می شدم کی به کار خویش حیران می شدم ؟

چند باید باشم اندر سلسله رفت طاقت ، رفت آخر حوصله

بنده ی تنهاییم تا زنده ام گوشه ای دور از همه جوینده ام

من چو آن شخصم که از بهر صدف کردم عمر خود به هر آبی تلف

مبتلا را چیست چاره جز رضا

کودکی کو ! شادمانی ها چه شد ؟ تازگی ها ، کامرانی ها چه شد ؟ چه شد آن رنگ من و آن حال من محو شد آن اولین آمال من شد پریده ،‌رنگ من از رنج و درد این منم : رنگ پریده ،‌خون سرد

ترک آن زیبارخ فرخنده حال از محال است ، از محال است از محال

یاد می اید مرکز کودکی همره من بوده همواره یکی

مبتلا را چیست چاره جز رضا چون نیابد راه دفع ابتلا ؟