بریده‌هایی از کتاب نیما یوشیج

مرا مادر مهربان از خرد چو می خواست بی باک بار آورد ز خود دور ساخت رها کرد تا یکه تازی کنم سرافرازم و سرفرازی کنم

چه خوشی ؟ چه زیانی ، چه مقصود ؟ گردد این شاخه یک روز بی بر

صد اگر نقش از دل براید سایه آنگونه افتد به دیوار که ببینند و جویند مردم

خنده زد عقل زیرک بر این حرف کز پی این جهان هم جهانی ست آدمی ، زاده ی خاک ناچیز بسته ی عشق های نهانی ست عشوه ی زندگانی است این حرف بار رنجی به سربار صد رنج

زیر آن تپه ها که نهان است حالیا روبه آوازه خوان است کوه و جنگل بدان ماند اینجا که نمایشگه روبهان است

قلب من نامه ی آسمان هاست مدفن آرزوها و جان هاست ظاهرش خنده های زمانه باطن آن سرشک نهان هاست

وز گذشته میاور دگر یاد که بدین ها نیرزد جهانی

بر سر سبزه ی بیشل اینک نازنینی است خندان نشسته از همه رنگ ، گل های کوچک گرد آورده و دسته بسته تا کند هدیه ی عشقبازان همتی کن که دزدیده ، او را هر دمی جانب تو نگاهی است

آفتاب طلایی بتابید بر سر ژاله ی صبحگاهی ژاله ها دانه دانه درخشند همچو الماس و در آب ، ماهی

شاخه ی سبز هر لحظه زاید بچگانی همه خرد و زیبا

نکته اینست ، دریاب فرصت گنج در خانه ، دل رنج اندوز از چه ؟ ایا چمن دلربا نیست ؟ آن زمانی که امرود وحشی سایه افکنده آرام بر سنگ ککلی ها در آن جنگل دور می سرایند با هم همآهنگ گه یکی زان میان است خوانا شکوه ها را بنه ، خیز و بنگر که چگونه زمستان سر آمد جنگل و کوه در رستخیز است عالم از تیره رویی در آمد

آه! دیری است کاین قصه گویند از بر شاخه مرغی پریده مانده بر جای از او آشیانه لیک این آشیان ها سراسر بر کف بادها اندر ایند رهروان اندر این راه هستند کاندر این غم ، به غم می سرایند

می توانستی ای دل ، رهیدن گر نخوردی فریب زمانه آنچه دیدی ، ز خود دیدی و بس هر دمی یک ره و یک بهانه

ای دل من ، دل من ، دل من بینوا ، مضطرا ، قابل من با همه خوبی و قدر و دعوی از تو آخر چه شد حاصل من جز سر شکی به رخساره ی غم ؟ آخر ای بینوا دل ! چه دیدی که ره رستگاری بریدی ؟

جنبش دریا ،‌خروش آب ها پرتو مه ،‌طلعت مهتاب ها ریزش باران ، سکوت دره ها پرش و حیرانی شب پره ها ناله ی جغدان و تاریکی کوه های های آبشار باشکوه بانگ مرغان و صدای بالشان چون که می اندیشم از احوالشان گوییا هستند با من در سخن رازها گویند پر درد و محن گوییا هر یک مرا زخمی زنند گوییا هر یک مرا شیدا کنند

اندکی آسوده شو ، بخرام شاد چند خواهی عمر را بر باد داد چند ! چند آخر مصیبت بردنا لحظه ای دیگر بباید رفتنا

بنده ی تنهاییم تا زنده ام گوشه ای دور از همه جوینده ام

دور گردیدم از این قوم حسود عاشق حق را جز این چاره چه بود ؟

نور حق پیداست ،‌ لیکن خلق کور کور را چه سود پیش چشم نور ؟

مرحبا بر آدم نیکو نهاد حیف از اویی که در عالم فتاد