بریده‌هایی از کتاب نیما یوشیج

دیدمش ، گفتم : منم نشناخت او

تو چیستی ای شب غم انگیز

بی مروت یار من ، ای بی وفا بی سبب از من چرا گشتی جدا ؟

زندگانی چه هوسناک است، چه شیرین! چه برومندی دمی با زندگی آزاد بودن، خواستن بی ترس، حرف از خواستن بی ترس گفتن، شاد بودن! او به هنگامی که تا دشمن از او در بیم باشد ( آفریدگار شمشیری نخواهد بود چون) و به هنگامی که از هیچ آفریدگار شمشیری نمی ترسد، ز استغاثه های آنانی که در زنجیر زنگ آلوده ای را می دهد تعمیر... بر سر آن ساخته کاو راست در دست، می گذارد او ( آن آهنگر) دست مردم را به جای دست های خود.

خانه ام ابری ست اما ابر بارانش گرفته ست.

زخم دارد به نهان می خندد.

زدن یا مژه بر مویی گره ها به ناخن آهن تفته بریدن ز روح فاسد پیران نادان حجاب جهل ظلمانی دریدن به گوش کر شده مدهوش گشته صدای پای صوری را شنیدن به چشم کور از راهی بسی دور به خوبی پشه ی پرنده دیدن

گفتمش : ای نازنین یار نکو همرها ،‌تو چه کسی ؟ آخر بگو کیستی ؟ چه نام داری ؟ گفت : عشق

دیدمش ، گفتم : منم نشناخت او

دیدمش ، گفتم : منم نشناخت او

جمله می گفتند او دیوانه است گاه گفتند او پی افسانه است

می تراود مهتاب می درخشد شب تاب مانده پای آبله از راه دراز بر دم دهکده مردی تنها کوله بارش بر دوش دست او بر در، می گوید با خود: غم این خفته چند خواب در چشم ترم می شکند.

ای عشق ،‌امید ، آرزوها خسته نشوید در دل من

نور حق پیداست ،‌ لیکن خلق کور کور را چه سود پیش چشم نور ؟

خلق همان چشمه ی جوشنده اند بیهوده در خویش هروشنده اند یک دو سه حرفی به لب آموخته خاطر بس بی گنهان سوخته لیک اگر پرده ز خود بردرند یک قدم از مقدم خود بگذرند در خم هر پرده ی اسرار خویش نکته بسنجند فزون تر ز پیش چون که از این نیز فراتر شوند بی دل و بی قالب و بی سر شوند در نگرند این همه بیهوده بود معنی چندین دم فرسوده بود آنچه شنیدند ز خود یا ز غیر و آنچه بکردند ز شر و ز خیر بود کم ار مدت آن یا مدید عارضه ای بود که شد ناپدید

هان ای شب شوم وحشت انگیز تا چند زنی به جانم آتش ؟

وای بر حال من بدبخت!‌وای کس به درد من مبادا مبتلای

ای عشق ،‌امید ، آرزوها خسته نشوید در دل من

سخت دارم عزلت و اندوه دوست

عاشقم من ، عاشقم من ، عاشقم عاشقی را لازم اید درد و غم