بریده‌هایی از کتاب نیما یوشیج

این چنین هرشادی و غم بگذرد جمله بگذشتند ، این هم بگذرد خواه آسان بگذرانم ، خواه سخت بگذرد هم عمر این شوریده بخت

من از این دو نان شهرستان نیم خاطر پر درد کوهستانیم

من ندانم با که گویم شرح درد قصه ی رنگ پریده ، خون سرد ؟ هر که با من همره و پیمانه شد عاقبت شیدا دل و دیوانه شد قصه ام عشاق را دلخون کند عاقبت ، خواننده را مجنون کند آتش عشق است و گیرد در کسی کاو ز سوز عشق ، می سوزد بسی

اشک من ریز بر گونه ی او ناله ام در دل وی بیکن روح گمنامم آنجا فرود آر که بر اید از آنجای شیون آتش آشفته خیزد ز دل ها

تو دروغی ، دروغی دلاویز تو غمی ، یک غم سخت زیبا بی بها مانده عشق و دل من می سپارم به تو ، عشق و دل را که تو خود را به من واگذاری

خیزد اینک در این ره ، که ما را خبر از رفتگان نیست در دست

کس نچیند گلی که نبوید عشق بی حظ و حاصل خیالی ست آنکه پشمینه پوشید دیری نغمه ها زد همه جاودانه عاشق زندگانی خود بود

وز همه گفته ناگفته مانده از دلی رفته دارد پیامی داستان از خیالی پریشان ای دل من ، دل من ، دل من بینوا ، مضطرا ، قابل من با همه خوبی و قدر و دعوی از تو آخر چه شد حاصل من جز سر شکی به رخساره ی غم ؟ آخر ای بینوا دل ! چه دیدی که ره رستگاری بریدی ؟

چند داری جان من در بند ، چند ؟ بگسل آخر از من بیچاره بند

یک شبی تنها بدم در کوهسار سر به زانوی تفکر برده پیش محو گشته در پریشانی خویش زار می نالیدم از خامی خود در نخستین درد و نکامی خود

او نداند چیست این اوضاع شوم این مذاهب ، این سیاست ، وین رسوم

دائما نالیدن و بیچارگی نیست ای غافل ! قرار زیستن

من چو آن شخصم که از بهر صدف کردم عمر خود به هر آبی تلف

بی تو یک لحظه نخواهم زندگی خیر بینی ، باش در پایندگی

بگذار بخواب اندر ایم کز شومی گردش زمانه یکدم کمتر به یاد آرم و آزاد شوم ز هر فسانه بگذار که چشم ها ببندد کمتر به من این جهان بخندد

راست گویند این که : من دیوانه ام در پی اوهام یا افسانه ام زان که بر ضد جهان گویم سخن یا جهان دیوانه باشد یا که من بلکه از دیوانگان هم بدترم زان که مردم دیگر و من دیگرم هر چه در عالم نظر می افکنم خویش را دذ شور و شر می افکنم

زندگی در شهر فرساید مرا صحبت شهری بیازارد مرا خوب دیدم شهر و کار اهل شهر گفته ها و روزگار اهل شهر صحبت شهری پر از عیب و ضر است پر ز تقلید و پر از کید و شر است شهر باشد منبع بس مفسده بس بدی ، بس فتنه ها ، بس بیهده تا که این وضع است در پایندگی نیست هرگز شهر جای زندگی

هر کجا فتنه بود و شب و کین مردمی ، مردمی کرده نابود

آن که کمتر قدر تو داند درست در میانخویش ونزدیکان توست

نور حق پیداست ،‌ لیکن خلق کور کور را چه سود پیش چشم نور ؟