بریده‌هایی از کتاب نیما یوشیج

دیدن و سوزش و شادمانی چه خیالی و وهمی عجیب است بیخبر شاد و بینا فسرده است

عاشقا ! گر سیه دوست داری اینک او را دو چشم سیاهی است

تو هم ای بینوا ! شاد بخرام که ز هر سو نشاط بهار است که به هر جا زمانه به رقص است تا به کی دیده ات اشکبار است ؟ بوسه ای زن که دوران رونده است

عالم از تیره رویی در آمد چهره بگشاد و چون برق خندید توده ی برف از هم شکافید

یک زمان دختری بوده ام من نازنین دلبری بوده ام من چشم ها پر ز آشوب کرده یکه افسونگری بوده ام من

آخر این عالم همان ویرانه است که شما را مأمن است و خانه است

آفرین بر ساده لوحان ،‌آفرین

من چو آن شخصم که از بهر صدف کردم عمر خود به هر آبی تلف

نور حق پیداست ،‌ لیکن خلق کور کور را چه سود پیش چشم نور ؟

آن که کمتر قدر تو داند درست در میانخویش ونزدیکان توست

گم شد از من ، گم شدم از یاد او

من که هیچ از خوی او نشناختم از چه آخر جانب او تاختم ؟

بگذار فرو بگیرد دم خواب کز هر طرفی همی وزد باد

نازک آرای تن ساق گلی که به جان اش کشتم و به جان دادم اش آب. ای دریغا! به برم می شکند.

« باد رنج ناروای خلق را پایان.»

با آن که دور ازو نه چنانم او از من است دور.

« رستگاری روی خواهد کرد و شب تیره، بدل با صبح روشن گشت خواهد.

داستان از درد می رانند مردم. در خیال استجابتهای روزانی مرغ آمین را بدان نامی که او را هست می خوانند مردم. زیر باران نواهایی که می گویند: « باد رنج ناروای خلق را پایان.»

هنوز از شب دمی باقی است، می خواند در او شبگیر و شب تاب، از نهانجایش، به ساحل می زند سوسو.

رفته دیری ست به راهی کاو او راست بسته با جوی فراوان پیوند. نیست، دیری ست بر او کس نگران. و اوست در کار سراییدن گنگ