بریده‌هایی از کتاب نیما یوشیج

قصه ام عشاق را دلخون کند عاقبت ، خواننده را مجنون کند

گم شد از من ، گم شدم از یاد او ماند بر جا قصه ی بیداد او

کشید. شعر نو عنوانی بود که خود نیما بر هنر خویش نهاده بود. تمام جریان‌های اصلی شعر معاصر فارسی مدیون این انقلاب و تحولی هستند که نیما مبدع آن بود. نیما در ۱۳ دی ۱۳۳۸ درگذشت و در امامزاده عبدالله تهران به خاک سپ

آخر ای من ، تو چه طالع داشتی یک زمانت نیست با بخت آشتی ؟

چه شبی ! ماه خندان ، چمن نرم

بگذار که چشم ها ببندد کمتر به من این جهان بخندد

بچه‌ها بهار! داره رو درخت می‌خونه به‌گوش: «پوستین را بکن قبا را بپوش.»

آه! می گویند چون بگذشت روزی بگذرد هر چیز با آن روز. باز می گویند خوابی هست کار زندگانی ز آن نباید یاد کردن خاطر خود را بی سبب ناشاد کردن. بر خلاف یاوه مردم پیش چشم من ولیکن نگذرد چیزی بدون سوز می کشم تصویر آن را یاد می آرم از آن روز!

ای عشق ،‌امید ، آرزوها خسته نشوید در دل من

هر که را غم فزون ، گفته افزون

ای بسا شرا که باشد در بشر عاقل آن باشد که بگریزد ز شر آفت و شر خسان را چاره ساز احتراز است ، احتراز است ، احتراز

کودکی کو ! شادمانی ها چه شد ؟ تازگی ها ، کامرانی ها چه شد ؟

بخوابید ایندم که آلام شیر نه دارو پذیرد ز مشتی اسیر

آی نی زن که تو را آوای نی برده ست دور از ره کجایی؟

به رویم پنجره ت را باز بگذار

آن که نشناخت قدر وقت درست زیرا این طاس لاجورد چه جست ؟

خانه ی من ،‌جنگل من ، کو، کجاست ؟

من از این دو نان شهرستان نیم خاطر پر درد کوهستانیم

تو دروغی ، دروغی دلاویز تو غمی ، یک غم سخت زیبا

هر سری با عالم خاصی خوش است هر که را یک چیز خوب و دلکش است