بریده‌هایی از کتاب نیما یوشیج

فکر می کردم در ره چه عبث که ازین جای بیابان هلاک می تواند گذرش باشد هر راهگذر باشد او را دل فولاد اگر

ای بسا قید ها که شکستیم باز از قید وهمی نرستیم

بس نیست مرا غم زمانه ؟

ای شب هان ای شب شوم وحشت انگیز تا چند زنی به جانم آتش ؟ یا چشم مرا ز جای برکن یا پرده ز روی خود فروکش یا بازگذار تا بمیرم کز دیدن روزگار سیرم دیری ست که در زمانه ی دون از دیده همیشه اشکبارم

وای بر حال من بدبخت!‌وای کس به درد من مبادا مبتلای

می روم شیدا سر و شیون کنان می روم هر جا ، به هر سو ، کو به کو خود نمی دانم چه دارم جست و جو سخت حیران می شوم در کار خود که نمی دانم ره و رفتار خود خیره خیره گاه گریان می شوم بی سبب گاهی گریزان می شوم

خوب پاداش مرا دادند ،‌خوب خوب داد عقل را دادند ، خوب

دیری ست که در زمانه ی دون از دیده همیشه اشکبارم

در دل او آرزوی او محالش باد.

من که هیچ از خوی او نشناختم از چه آخر جانب او تاختم ؟

ای دریغا روزگار کودکی که نمی دیدم از این غم ها ، یکی فکر ساده ، درک کم ، اندوه کم شادمان با کودکان دم می زدم ای خوشا آن روزگاران ،‌ای خوشا یاد باد آن روزگار دلگشا گم شد آن ایام ، بگذشت آن زمان خود چه ماند در گذرگاه جهان ؟

این منم : رنگ پریده ،‌خون سرد

سر به زانوی تفکر برده پیش محو گشته در پریشانی خویش زار می نالیدم از خامی خود

بی تو یک لحظه نخواهم زندگی

من نمی دانستم این همراه کیست قصدش از همراهی در کار چیست ؟

غم ،‌همیشه غم ،‌ همیشه محنت است هر چه هست از غم بهم آمیخته است و آن سراسر بر سر من ریخته است درد عالم در سرم پنهان بود در هر افغانم هزار افغان بود نیست درد من ز نوع درد عام این چنین دردی کجا گردد تمام ؟

این چنین هرشادی و غم بگذرد جمله بگذشتند ، این هم بگذرد خواه آسان بگذرانم ، خواه سخت بگذرد هم عمر این شوریده بخت

ای دریغا روزگارم شد سیاه آه از این عشق قوی پی آه ! آه کودکی کو ! شادمانی ها چه شد ؟ تازگی ها ، کامرانی ها چه شد ؟

می روم هر جا ، به هر سو ، کو به کو خود نمی دانم چه دارم جست و جو سخت حیران می شوم در کار خود که نمی دانم ره و رفتار خود

دیری ست که در زمانه ی دون از دیده همیشه اشکبارم عمری به کدورت و الم رفت تا باقی عمر چون سپارم