بریده‌هایی از کتاب نیما یوشیج

خس ، به صد سال طوفان ننالد گل ، ز یک تندباد است بیمار

بی مروت یار من ، ای بی وفا بی سبب از من چرا گشتی جدا ؟ بی مروت این جفاهایت چراست ؟ یار ، آخر آن وفاهایت کجاست ؟

سوختم من ، سوختم من ، سوختم کاش راه او نمی آموختم

ترک آن زیبارخ فرخنده حال از محال است ، از محال است از محال

کودکی کو ! شادمانی ها چه شد ؟ تازگی ها ، کامرانی ها چه شد ؟

بگذار بخواب اندر ایم کز شومی گردش زمانه یکدم کمتر به یاد آرم و آزاد شوم ز هر فسانه بگذار که چشم ها ببندد کمتر به من این جهان بخندد

هر چه در عالم نظر می افکنم خویش را دذ شور و شر می افکنم جنبش دریا ،‌خروش آب ها پرتو مه ،‌طلعت مهتاب ها ریزش باران ، سکوت دره ها

چه شد آن رنگ من و آن حال من محو شد آن اولین آمال من شد پریده ،‌رنگ من از رنج و درد این منم : رنگ پریده ،‌خون سرد

در نخستین ساعت شب، این چراغ رفته را خاموش تر کن من به سوی رخنه های شهرهای روشنایی راهبردم را به خوبی می شناسم، خوب می دانم

ترک آن زیبارخ فرخنده حال از محال است ، از محال است از محال

دوست مدار این همه عاشق کشی یک نفس از خویشتن آزاد باش خاطری آور به کف و شاد باش

پس چرا جویم محبت از کسی که تنفر دارد از خویم بسی؟

بنده ی تنهاییم تا زنده ام گوشه ای دور از همه جوینده ام

دیدمش ، گفتم : منم نشناخت او

آه! می گویند چون بگذشت روزی بگذرد هر چیز با آن روز. باز می گویند خوابی هست کار زندگانی ز آن نباید یاد کردن خاطر خود را بی سبب ناشاد کردن

بی سبب با من چه داری دشمنی من چه کردم با تو آخر ، ای پلید

یک نفس از خویشتن آزاد باش خاطری آور به کف و شاد باش

ایام گذشته ام کجایی ؟ باز ای که از نخست گردید تقدیر تو بر سرم نوشته

ای دور نشاط بچگی ها

خود چه ماند در گذرگاه جهان ؟