بریده‌هایی از کتاب وحشی بافقی

ز سر بگذشت آب دیده‌اش از سر گذشت من به هر کس شرح آب دیدهٔ گریان خود کردم

بی زبان مرغی که در کنج قفس دم بسته بود سد زبان گردیده و سوی گلستان آمدست

آنچه هرگز شرح نتوان کرد یعنی حال من

رفتی و از فراق تو از پا درآمدم باز آ که جز تو هیچکسم دستگیر نیست

فغان از بی‌وفایان زمانه

همخواب رقیبانی و من تاب ندارم بی‌تابم و از غصهٔ این خواب ندارم

گر یار خبردار شود از غم عاشق جوری که به این قوم روا داشت ندارد

مجنون که کمال عشق و حیرانی داشت مهری نه چو این مهر که میدانی داشت این مهر نه عاشقی ست ، مهری ست که آن با یوسف مصر پیر کنعانی داشت

من خود از حیرت تو خاموشم

مریض طفل مزاجند عاشقان

سد فصل بهار آید و بیرون ننهم گام ترسم که بیایی تو و در خانه نباشم

گر چه عاشق خوار می‌باید، چنین خوارم مکن

یک نگاه لطف از چشم تو ما را می‌رسد گو کسی کاین نیز نتواند که بیند کور باش

دلتنگم و با هیچکسم میل سخن نیست کس در همه آفاق به دلتنگی من نیست

ما چون ز دری پای کشیدیم کشیدیم امید ز هر کس که بریدیم ، بریدیم

چها با جان خود دور از رخ جانان خود کردم مگر دشمن کند اینها که من با جان خود کردم طبیبم گفت درمانی ندارد درد مهجوری غلط می‌گفت خود را کشتم و درمان خود کردم

راندی ز نظر، چشم بلا دیدهٔ ما را این چشم کجا بود ز تو، دیدهٔ ما را سنگی نفتد این طرف از گوشهٔ آن بام این بخت نباشد سر شوریدهٔ ما را

ای عقل همانا که نداری خبر از عشق

بر هر که شنیدم که غضب کرد زمانه دیدم که به زندان تو بیداد گرش داشت

چها با جان خود دور از رخ جانان خود کردم مگر دشمن کند اینها که من با جان خود کردم طبیبم گفت درمانی ندارد درد مهجوری غلط می‌گفت خود را کشتم و درمان خود کردم