بریده‌هایی از کتاب وحشی بافقی

آنچه هرگز شرح نتوان کرد یعنی حال من

دلتنگم و با هیچکسم میل سخن نیست

بیش از این ما صبر نتوانیم آن ایوب بود

هر درد را که می‌نگری هست چاره‌ای درد محبت است که درمان پذیر نیست

آزاد کن ز راه کرم گر نمی‌کشی ما را چه بی‌گناه گرفتار کرده‌ای

هر روز تو عید باد و نوروز

دل پشیمان است لیکن ما پشیمان نیستیم

مجروح را جراحت و بیمار را مرض عشاق را مفارقت یار می‌کشد

مرا دیوانه کرد این درس خواندن نمی‌دانم چه می‌خواهید از من به یکدیگر دریدی دفتر خویش که این مکتب نمی‌خواهم از این بیش

شوق می‌گوید که آسان نیست بی او زیستن صبر می‌گوید که باکی نیست گو دشوار باش