بریده‌هایی از کتاب وحشی بافقی

دلتنگم و با هیچکسم میل سخن نیست کس در همه آفاق به دلتنگی من نیست

ما نباشیم که باشد که جفای تو کشد

چه غصه‌ها که نخوردم ز آشنایی تو خدا ترا به کسی یارب آشنا نکند

راندی ز نظر، چشم بلا دیدهٔ ما را این چشم کجا بود ز تو، دیدهٔ ما را

منع مهر غیر نتوان کرد یار خویش را هر که باشد، دوست دارد دوستار خویش را

ای که گویی پیش او اظهار درد خویش کن خوب می‌گویی ولی او را نمی‌دانی هنوز

این خانهٔ اندوه را بگذار تا ویران کند

شده نزدیک که هجران تو، مارا بکشد

امتحان صبر خود کردم شکیبایم هست

طراز سبزهٔ بر گلشن عذار خوش است معین است که گلشن به نوبهار خوش است چه خوش بود طرف روی یار از خط سبز بلی چو سبزه دمد طرف لاله زار خوش است

خمش کن صابر ازین گفت پرپیچ که دنیا نیست غیر از هیچ در هیچ

تا هیچکس نماند تنها خدا بماند

درون دل به غیر از یار و فکر یار کی گنجد

تبسمی ز لب دلفریب او دیدم که هر چه با دل من کرد آن تبسم کرد

شب همه شب دعا کنم تا که به روز من شوی دل به ستمگری دهی کو بدهد سزای تو

بگفتا همنشینت ؟ گفت هجران

بجز فساد مجو وحشی از طبیعت دهر که وضع عنصر و تألیف امتزاج یکیست

چها با جان خود دور از رخ جانان خود کردم مگر دشمن کند اینها که من با جان خود کردم طبیبم گفت درمانی ندارد درد مهجوری غلط می‌گفت خود را کشتم و درمان خود کردم

آن زلف مکن شانه که زنجیر دل ماست

ای سینه زنگ بسته دلی داشتی کجاست