بریده‌هایی از کتاب وحشی بافقی

فرمان ناز ده که در اقصای ملک عشق پروانه‌ای که هست ز دیوان حسن تست

از آتش سودای تو و خار جفایت آن کیست که با داغ نو و ، ریش کهن نیست

یاد آن روز که دامان توام بود به دست می‌زدی خنجر و من پای تو می‌بوسیدم

گر ز آزردن من هست غرض مردن من مردم ، آزار مکش از پی آزردن من

پاره‌ای از میان ببر این شب انتظار را

به دست خویش کردم اینچنین بی دست و پا خود را

در ته دوزخ افکنم جان پر اضطراب را

من آن مرغم که افکندم به دام صد بلا خود را به یک پرواز بی هنگام کردم مبتلا خود را نه دستی داشتم بر سر، نه پایی داشتم در گل به دست خویش کردم اینچنین بی دست و پا خود را

بگو که خوشتر ازین داستان نمی‌باشد

سد حیف از محبت بیش از قیاس ما با بیوفای حق وفا ناشناس ما

آه ، تاکی ز سفر باز نیایی ، بازآ اشتیاق تو مرا سوخت کجایی، بازآ

داند همه کس که این دروغ است

ما نباشیم که باشد که جفای تو کشد

که دنیا نیست غیر از هیچ در هیچ

به اصل هر خوشی یعنی غم عشق

کجا صاحب خرد آشفته حال است

صبح شادی رسید خنده زنان

اینهمه غم از پی عالم مخور محنت عالم گذرد غم مخور

قرعه دولت زدم ، یاری و اقبال هست خوبی و فرخندگی جمله در این فال هست حال نکو بگذرد، بخت مددها کند طالع خود دیده‌ام، شاهد این حال هست

کتاب عشق بر طاق بلند است