بریده‌هایی از کتاب وحشی بافقی

بیهوده دویدیم و چه بیهود دویدیم

گر همه مرهم شوی ما را نباشی سودمند

جان بر آمد از غم و غم همدم جانی هنوز

پروانه بر آتش زند از بهرتو خود را ای شمع تو هم حرمت پروانه نگه دار

از برای خاطر اغیار خوارم می‌کنی من چه کردم کاینچنین بی‌اعتبارم می‌کنی

دلم خود را به نیش غمزه‌ای افکار می‌خواهد شکایت دارد از آسودگی، آزار می‌خواهد

در اول عشق و جنون آهم ز گردون بگذرد آغاز کردم اینچنین، انجام آن چون بگذرد

ای دل به راه سیل غم جان را چه غمخواری کنی این خانهٔ اندوه را بگذار تا ویران کند

بر سر سد راه داد ما به گوش او رسید یک ره آن بیداد گر گوشی به داد ما نکرد

دل به خاک رهگذارش عمرها پهلو نهاد او گذاری بر دل خاکی نهاد ما نکرد

یاری ظاهر چه کار آید خوش آن یاری که او هم به ظاهر یار بود و هم به باطن یار بود

آن شمع گر ز سوز دل من خبر نداشت بهر چه بر فروخت چو بشنید نام من

دورم از خاک در یار و ، به مردن نزدیک چون کنم چارهٔ من چیست در این باب امشب

بیعانهٔ هزار غلام است خنده‌ات

آنکس که گشت باعث سوز فراق ما یارب سرش به مجلس او شمعسان برند

تو جفاکن که از اینسوی وفاداری هست طاقت و صبر مرا حوصلهٔ خواری هست

خود رنجم و خود صلح کنم عادتم اینست یک روز تحمل نکنم طاقتم اینست

این زمان یارب مه محمل نشین من کجاست آرزو بخش دل اندوهگین من کجاست جانم از غم بر لب آمد، آه از این غم، چون کنم باعث خوشحالی جان غمین من کجاست ای صبا یاری نما اشک نیاز من ببین رنجه شو بنگر که یار نازنین من کجاست

هر روز تو عید باد و نوروز

من اگر این بار رفتم ، رفتم آزارم مکن این تغافلهای بیش از پیش در کارم مکن