بریده‌هایی از کتاب سیر عشق

ملامت‌هایی که به معشوقمان روا می‌داریم معنای بخصوصی ندارند. چنین حرف‌های ناعادلانه‌ای را به هیچ کس دیگری روی این کرهٔ خاکی نخواهیم گفت؛ اما یورش‌های وحشیانهٔ ما مصداق عجیبی است از صمیمیت و اطمینان، نشانه‌ای از خود عشق و در نوع خود مانیفستی است نامعقول از تعهد.

بازگرداندن احساسات یکی از پیچیده‌ترین و ضروری‌ترین وظایف عشق به نظر می‌رسد. پذیرفتن خطرهای انتقال یعنی ارجح دانستن همدردی و درک بر عصبانیت و قضاوت.

شنونده‌های خوب به خاطر آشوبی که دیگران ممکن است برای مدتی در ذهن آن‌ها ایجاد کنند، غرولند نمی‌کنند؛ آن‌ها قبلاً در آن موقعیت بوده‌اند و می‌دانند که همه‌چیز بالاخره سر جای اول خود بر خواهد گشت.

افرادی که شنونده‌های خوبی هستند نیز به اندازهٔ افرادی که خوب منظور خود را بیان می‌کنند، مهم و کمیاب هستند.

در عشق واقعی، نیازی نیست به طرز ملالت‌باری هرچیزی به زبان آورده یا دیکته شود. وقتی دو نفر به یکدیگر تعلق دارند، بالاخره یک احساس متقابلِ حقیقتاً حیرت‌آور وجود دارد که بر اساس آن هر دو طرف، جهان را کاملاً مشابه هم می‌بینند.

هرکسی که نیاز مبرم به کمک ما داشته باشد، در مکتب حقیقی عشق، لایق دوستی با ماست.

طبق نظریات این فلسفه، عمیق شدن عشق همیشه دربردارندهٔ تمایل به یاد دادن و در مقابل، یاد گرفتن راه‌هایی است برای پرهیزکارتر شدن: چگونه کمتر عصبانی شویم یا کمتر کینه‌جو باشیم و بیشتر موشکاف و شجاع. عشاق راستین هیچ‌گاه نمی‌توانند به این قناعت کنند که یکدیگر را همان‌طور که هستند بپذیرند؛

موفقیت هر رابطه‌ای را نباید فقط از روی میزان شاد بودن یک زوج از با هم بودن تعیین کرد، بلکه باید دید هرکدام چقدر ممکن است از اینکه کلاً با کسی رابطه نداشته باشد، نگران شود.

عشق زمانی دوام می‌آورد که شخص به جاه‌طلبی‌های افسون‌کنندهٔ اولیهٔ آن توجه نکند؛ و به این نتیجه می‌رسد که برای بهبود روابطش باید بر احساساتی که در وهلهٔ اول او را به سمت آن روابط سوق داده، غلبه کند. باید بیاموزد که عشق تنها شوروشوق نیست، بلکه مهارت است.

برای داشتن روابط خوب، نیازی نیست دائماً عاقلانه رفتار کنیم؛ تمام مهارتی که نیاز داریم این است که چند وقت یک‌بار بتوانیم با روی گشوده اقرار کنیم که شاید در یکی دو موقعیت، احمقانه رفتار کرده‌ایم.

معمولاً وقتی می‌خواهیم افرادی را که چندان برایمان مهم نیستند اغفال کنیم، هیجان‌زده و مضطرب نمی‌شویم.

باید بیاموزد که عشق تنها شوروشوق نیست، بلکه مهارت است.

به نظر او، بر خلاف تصور جامعه، تنها «آغاز عشق» نیست که اهمیت دارد، بلکه چگونگی ادامهٔ آن است که حائز اهمیت است

افراد کمی در این دنیا هستند که واقعاً همیشه بدجنس باشند؛ آن‌هایی که ما را می‌رنجانند، خودشان نیز در عذاب‌اند. بنابراین واکنش مناسب به هیچ وجه بدبینی یا خشونت نیست؛ بلکه، در آن مواقع نادری که فرد بتواند از عهده‌اش برآید، همیشه عشق است.

عشق تنها شوروشوق نیست، بلکه مهارت است.

برای داشتن روابط خوب، نیازی نیست دائماً عاقلانه رفتار کنیم؛ تمام مهارتی که نیاز داریم این است که چند وقت یک‌بار بتوانیم با روی گشوده اقرار کنیم که شاید در یکی دو موقعیت، احمقانه رفتار کرده‌ایم.

ما اغلب اوقات طبق نسخه‌هایی عمل می‌کنیم که برای بحران‌های قدیمی پیچیده‌ایم و تقریباً آگاهانه فراموششان کرده‌ایم. بر اساس منطق منسوخی رفتار می‌کنیم که اکنون یادمان نمی‌آید، به دنبال مفهومی هستیم که نمی‌توانیم درست به کسانی که بیشترین وابستگی را به آن‌ها داریم، ابراز کنیم. شاید تلاش کنیم که بفهمیم حقیقتاً در کدام دوره از زندگی‌مان به سر می‌بریم، واقعاً با چه کسی روبه‌رو هستیم و طرف مقابل شایستهٔ چه نوع رفتاری است. برای نزدیک شدن به دیگری، می‌توانیم کمی زرنگ باشیم.

زندگی از این به بعد ریتمی یکنواخت و تکراری خواهد داشت تا حدی که اغلب برایشان سخت خواهد بود اتفاق خاصی در این گذر زمان پیدا کنند. ظاهراً تمام سال‌های پیش رویشان شبیه به هم خواهد بود. اما داستان آن‌ها هنوز خیلی مانده تا تمام شود

هیچ‌کس به اندازهٔ کسی که با او ازدواج می‌کنیم، نمی‌تواند ما را نابود کند.

آن‌زمان منطقی بود که به عنوان افراد بالغ برخی گزینه‌های خاص را نپذیریم، نه به این خاطر که افراد نامناسبی بودند، بلکه به این دلیل که کمی زیادی خوب بودند، از این لحاظ که شدیداً متعادل، عاقل، فهمیده و معتمد به نظر می‌رسیدند و نزد ما این‌چنین خوب بودن عجیب است و دور از استحقاق ما. ما به دنبال افراد هیجان‌انگیز دیگری می‌گردیم، نه با این باور که زندگی با آن‌ها موزون‌تر خواهد بود، بلکه از روی حسی ناخودآگاه که می‌گوید مطمئناً شکل ناکامی‌های آن زندگی آشنا خواهد بود.