بریده‌هایی از کتاب سیر عشق

افراد کمی در این دنیا هستند که واقعاً همیشه بدجنس باشند؛ آن‌هایی که ما را می‌رنجانند، خودشان نیز در عذاب‌اند.

اگر حقیقتاً عاشق کسی باشیم به هیچ وجه از او نمی‌خواهیم که تغییر کند.

ازدواج با خواستگاری یا حتی دیدار اولیه شروع نمی‌شود. آغاز آن برمی‌گردد به خیلی قبل‌تر، یعنی زمان رویش اندیشهٔ عشق در ذهن و اگر دقیق‌تر بخواهیم بگوییم، زمان شکل‌گیری رؤیای داشتن معشوق.

ترجیح می‌دم این‌طور فکر کنم که ما می‌تونیم از اون دسته آدمایی باشیم که جرئت می‌کنن خودِ واقعی‌شون رو به هم معرفی کنن. در غیر این صورت چیزی که بینمون می‌مونه سکوت هست و دروغ، که دشمنان اصلی عشق هستن.»

تنها کسانی که ممکن است به نظرمان متعارف بیایند، آن‌هایی‌اند که هنوز خوب نمی‌شناسیم.

ما قادریم به هر غریبه‌ای حرف‌هایی معقول و مؤدبانه بزنیم، اما تنها در حضور معشوق است که با تمام وجودمان معتقدیم می‌توانیم به خودمان جرئت دهیم که بیش از حد و بی‌حدوحصر نامعقول باشیم.

برای رمانتیک‌ها، آغاز، همهٔ آن چیزی را که دربارهٔ عشق مهم است، در بر دارد. به همین دلیل است که در بسیاری از داستان‌های عاشقانه، بعد از اینکه زوج از موانع اولیه گذشتند، راوی کاری نمی‌تواند با آن‌ها بکند جز اینکه آینده‌ای نامشخص برایشان رقم بزند یا به کل نابودشان کند. آنچه ما به طور معمول، عشق می‌نامیم در واقع تنها، آغاز عشق است.

به جای اندیشهٔ موهوم مکمل تام یکدیگر بودن، این توانایی تحمل تفاوت‌هاست که نشانهٔ حقیقی شخص «درست و مناسب» است. مکمل یکدیگر بودن دستاورد عشق است؛ نباید به عنوان پیش‌شرط آن در نظر گرفته شود.

ربیع قبلاً تصور می‌کرد هرچیز در صورتی ارزشمند است که بی‌نقص باشد. او کمال‌گرا بود. اگر ماشین خراش برداشته بود، از راندن آن لذت نمی‌برد؛ اگر اتاق نامنظم بود، نمی‌توانست در آن استراحت کند؛ اگر معشوقش ابعادی از او را درک نمی‌کرد، کل رابطه زیر سؤال می‌رفت. اکنون «نسبتاً خوب» برایش دارد نسبتاً خوب می‌شود.

از تراژدی‌های زندگی نیست...»

دستپاچه شدنش حداقل نشان‌دهندهٔ صداقت اوست: معمولاً وقتی می‌خواهیم افرادی را که چندان برایمان مهم نیستند اغفال کنیم، هیجان‌زده و مضطرب نمی‌شویم.

ظاهراً دربارهٔ چگونگی آغاز عشق چیزهای زیادی می‌دانیم، اما دربارهٔ چگونگی ادامهٔ آن بسیار اندک.

هرکسی را که می‌بینیم اصولاً عیب‌وایراد دارد: غریبهٔ داخل قطار، دوست قدیمی دوران مدرسه، دوست جدید اینترنتی... هرکدام از این‌ها نیز قطعاً ممکن است ما را مأیوس کنند. حقایق زندگی شکل تمام رفتارهای طبیعی ما را تغییر داده‌اند. هیچ‌کس در میان ما نیست که در زندگی آسیب ندیده باشد. رفتار پدران و مادران همهٔ ما (به ناچار) پایین‌تر از حد ایده‌آل بوده است. ما به جای توضیح دادن دعوا می‌کنیم، به جای یاد دادن غر می‌زنیم، به جای تجزیه‌وتحلیل کردنِ نگرانی‌هایمان بی‌قرار می‌شویم، دروغ می‌گوییم و تقصیر را گردن افراد بی‌گناه می‌اندازیم. احتمال اینکه انسانی کامل و بی‌نقص از ناکجا سروکله‌اش پیدا شود صفر است.

هیچ‌کس به اندازهٔ کسی که با او ازدواج می‌کنیم، نمی‌تواند ما را نابود کند.

کسی که قهر می‌کند هم سخت نیازمند درک شدن از سوی شخص دیگر است و هم کاملاً مصر است که هیچ کاری در راستای وقوع این درک انجام ندهد.

برای داشتن روابط خوب، نیازی نیست دائماً عاقلانه رفتار کنیم؛ تمام مهارتی که نیاز داریم این است که چند وقت یک‌بار بتوانیم با روی گشوده اقرار کنیم که شاید در یکی دو موقعیت، احمقانه رفتار کرده‌ایم.

کتاب‌های مهم باید آن‌هایی باشند که باعث شوند ما در کمال آرامش و رضایت خاطر، متحیر شویم از اینکه چگونه ممکن است نویسنده این‌قدر خوب دربارهٔ زندگی ما بداند.

باید بیاموزد که عشق تنها شوروشوق نیست، بلکه مهارت است.

ربیع هیچ‌وقت در گذشته چنین حسی را تجربه نکرده، حسی که از وقتی دخترک را دیده، او را مغلوب کرده است. حسی که به کلام نمی‌آید، چون واژه‌ها قادر به بیانش نیستند. انگار همیشه این دختر را می‌شناخته، انگار دخترک دلیل وجود او در این دنیاست و به خصوص، دوای درد مبهمی است که درونش حس می‌کند

ما می‌تونیم از اون دسته آدمایی باشیم که جرئت می‌کنن خودِ واقعی‌شون رو به هم معرفی کنن.