بریده‌هایی از کتاب سیر عشق

در اوایل دوران عاشقی، شخص تا حدی به آسایش خاطر محض می‌رسد، چراکه بالاخره توانسته بسیاری از چیزهایی را که قبلاً به حکم عرف لازم بوده نزد خود پنهان نگه دارد، برملا کند. می‌توان معترف بود که ما آن‌قدری که جامعه گمان می‌کند محترم و موقر و متعادل و متعارف نیستیم. ممکن است بچگانه رفتار کنیم یا خیال‌باف، تخس، آرزومند، منفی‌باف، آسیب‌پذیر و چندبعدی باشیم، اما همهٔ این‌ها را معشوقمان از ما می‌پذیرد و درک می‌کند.

ما به جای توضیح دادن دعوا می‌کنیم، به جای یاد دادن غر می‌زنیم، به جای تجزیه‌وتحلیل کردنِ نگرانی‌هایمان بی‌قرار می‌شویم، دروغ می‌گوییم و تقصیر را گردن افراد بی‌گناه می‌اندازیم.

ازدواج با خواستگاری یا حتی دیدار اولیه شروع نمی‌شود. آغاز آن برمی‌گردد به خیلی قبل‌تر، یعنی زمان رویش اندیشهٔ عشق در ذهن و اگر دقیق‌تر بخواهیم بگوییم، زمان شکل‌گیری رؤیای داشتن معشوق.

ما از «عشق» طوری سخن می‌گوییم که انگار چیزی یگانه و یک‌پارچه است، اما عشق از دو وجه خیلی متفاوت تشکیل شده: دریافت عشق و عشق ورزیدن. ما باید زمانی ازدواج کنیم که آمادهٔ انجام دومی باشیم و از پایبندی خطرناک و غیرطبیعی‌مان به اولی آگاه شده باشیم.

فرزندان به ما می‌آموزند که عشق در خالصانه‌ترین شکل خود، نوعی خدمت‌رسانی است.

ظاهراً کل جامعه مصمم است تجرد را تا حد ممکن رنج‌آور و یأس‌آور جلوه دهد: به محض اینکه دوران بی‌قیدوبندی مدرسه و دانشگاه تمام می‌شود، پیدا کردن همدم و صمیمیت به طرز دلسردکننده‌ای سخت می‌شود؛ زندگی اجتماعی، ظالمانه حول محور زوج‌ها می‌چرخد؛ دیگر کسی نمی‌ماند که به او زنگ بزنیم یا با هم بیرون برویم. پس چندان تعجبی ندارد اگر کسی را بیابیم که اندکی معقول باشد، دودستی به او بچسبیم.

آنچه ما به طور معمول عشق می‌نامیم در واقع تنها، آغاز عشق است.

با احترام گذاشتن هرطرف به ریشه‌های عقاید طرف دیگر، انعطاف‌پذیری تازه‌ای به وجود می‌آمد.

دیدگاه رمانتیک به ازدواج، بر اهمیتِ یافتن شخص «درست و مناسب» پافشاری می‌کند که یعنی شخصی همدل با علایق و ارزش‌های فراوان ما. چنین شخصی اصلاً وجود نخواهد داشت. ما بیش از حد متفاوت و منحصربه‌فردیم. تناسب و همخوانی همیشگی غیرممکن است. شخصی که واقعاً و کاملاً متناسب با ماست، کسی نیست که به طور معجزه‌آسایی همهٔ سلایقش با ما یکی باشد، بلکه کسی است که بتواند با فراست و کلام خوش راجع به اختلاف سلایق گفت‌وگو کند. به جای اندیشهٔ موهوم مکمل تام یکدیگر بودن، این توانایی تحمل تفاوت‌هاست که نشانهٔ حقیقی شخص «درست و مناسب» است. مکمل یکدیگر بودن دستاورد عشق است؛ نباید به عنوان پیش‌شرط آن در نظر گرفته شود.

نیاز ما به پذیرش و تأیید هرگز پایانی ندارد.

افرادی که شنونده‌های خوبی هستند نیز به اندازهٔ افرادی که خوب منظور خود را بیان می‌کنند، مهم و کمیاب هستند.

والدین از روی عشق، باید به خاطر تمیزی دندان‌ها، مشق، اتاق مرتب، زمان خواب، بخشندگی و حد و حدود استفاده از کامپیوتر دادوبیداد کنند. از روی عشق باید درست وقتی که خوشگذرانی دارد آغاز می‌شود، طبق عادت تنفرانگیز و دیوانه‌کنندهٔ خود، حقایق ناخوشایندی را راجع به زندگی پیش بکشند و قیافهٔ آدم‌های ضدحال را به خود بگیرند. و در نتیجهٔ این رفتارهای نهانی عاشقانه، والدین خوب باید، اگر همه‌چیز خوب پیش رفت، به طور ویژه هدف تنفر و خشم شدید قرار بگیرند.

افراد عیب‌جو و بدبین صرفاً ایده‌آل‌گرایانی هستند با معیارهایی شدیداً سطح بالا.

کتاب‌های مهم باید آن‌هایی باشند که باعث شوند ما در کمال آرامش و رضایت خاطر، متحیر شویم از اینکه چگونه ممکن است نویسنده این‌قدر خوب دربارهٔ زندگی ما بداند.

افراد کمی در این دنیا هستند که واقعاً همیشه بدجنس باشند؛ آن‌هایی که ما را می‌رنجانند، خودشان نیز در عذاب‌اند.

وقتی دو نفر به یکدیگر تعلق دارند، بالاخره یک احساس متقابلِ حقیقتاً حیرت‌آور وجود دارد که بر اساس آن هر دو طرف، جهان را کاملاً مشابه هم می‌بینند.

برای رمانتیک‌ها، آغاز، همهٔ آن چیزی را که دربارهٔ عشق مهم است، در بر دارد

ای کاش می‌تونستم همه‌چیزِ تو باشم.

عشق یعنی ستایش ویژگی‌هایی از معشوق که نوید جبران ضعف‌ها و کمبودهای ما را می‌دهد؛ عشق کاوشی است برای کامل شدن.

ربیع قبلاً تصور می‌کرد هرچیز در صورتی ارزشمند است که بی‌نقص باشد. او کمال‌گرا بود.