بریده‌هایی از کتاب دختری در قطار

آفتاب تابان، آسمون بی‌ابر. هیچ‌کس کاری نمی‌کنه. کاری برا انجام نیست. زندگی این‌جوریاس؛ این‌طوری من تو لحظه زندگی می‌کنم.

اگه من توی واگن D بشینم ـ که معمولاً این‌کار رو می‌کنم ـ و قطارم با این علامت متوقف بشه ـ که معمولاً همین‌طوره ـ دیدِ خوبی به خونه‌ی مورد‌علاقه‌م دارم. خونه‌ی پلاک پونزده، کنارخط آهن.

دارم سعی می‌کنم آخرین‌باری رو که با کسی تماسِ فیزیکیِ معناداری داشته‌م به خاطر بیارم، فقط یه در‌آغوش‌کشیدنِ محکم یا یه فشردنِ صمیمانه‌ی دست... و قلبم فشرده می‌شه.

توی قطار، اشکام می‌ریخت و مراقب نبودم که کسی می‌بینه یا نه. شاید مردم فکر می‌کردن سگم زیر ماشین رفته، یا این‌که تشخیص داده‌ن یه مرض صعب‌العلاج دارم. ممکنه نازا باشم، مطلقه، و به‌زودی یه کارتن‌خواب الکلی.

توی قطار، اشکام می‌ریخت و مراقب نبودم که کسی می‌بینه یا نه. شاید مردم فکر می‌کردن سگم زیر ماشین رفته، یا این‌که تشخیص داده‌ن یه مرض صعب‌العلاج دارم. ممکنه نازا باشم، مطلقه، و به‌زودی یه کارتن‌خواب الکلی.

کمال می‌گه باید یه راهی پیدا کنم تا خودمو خوشحال کنم، باید از این‌که جاهای دیگه دنبال خوشبختی بگردم، دست بردارم.

قبل از اختراع ایمیل و تلفن و موبایل و این‌جور چیزا، احتمالاً زندگی برا آدمای مستِ حسود خیلی بهتر و راحت‌تر بوده،

آنا می‌گه: «لعنت به تو تام!» و از پشت میز بلند می‌شه. «منو با اون یه کاسه نکن!» من بهش نگاه می‌کنم و می‌فهمم که اونا چقدر به‌ هم می‌آن، تام و آنا. اون خیلی بیش‌تر از من لنگه‌‌‌ی تامه، چون چیزی‌که اذیتش می‌کنه، این نیست که شوهرش یه دروغگو و قاتله، اینه که تام اونو با من مقایسه کرده.

می‌دوید سمت ما. وقتی رسید کنارش، افتاد رو زانوهاش و دستاش رو گذاشت رو گلوش. از چهره‌ش معلوم بود شوکه شده، انگار دلش ریش شده بود. انگار می‌خواست کمکش کنه. می‌خواستم بگم "نمی‌تونی کمکش کنی" اما بعدش فهمیدم اون سعی نمی‌کنه خونریزی رو بند بیاره. اون داشت مطمئن می‌شد و چوب‌پنبه‌کش رو بیش‌تر فرو می‌کرد، بیش‌تر و بیش‌تر. توی گلوش رو پاره می‌کرد و تمام مدت به‌نرمی باهاش حرف می‌زد، به‌نرمی. من نمی‌تونستم بشنوم که داره چی می‌گه.

حفره‌ی درون، این چیزیه که من می‌فهممش. کم‌کم باور کردم که چیزی برا تلافی‌ وجود نداره. این همون چیزیه که من از جلسات روان‌درمانی فهمیدم: حفره‌های زندگی ابدی‌ان، باید اونا رو دور خودت باز کنی، مثل ریشه‌های درخت که دورتادورش به هم چسبیده‌ن. باید خودت کالبدت رو از توی رخنه‌ها و درز و شکاف‌ها بیرون بکشی، این تمام چیزیه که می‌دونم، اما به صدای بلند نمی‌گمش، حالا نه!