بریده‌هایی از کتاب دختری در قطار

خوب می‌دونم که شغلی مهم‌تر از بزرگ‌کردن بچه وجود نداره، اما مسئله اینه که ازش قدردانی نمی‌شه.

خیلی از دعواها، ارزش جنگیدن ندارن

باید از این‌که جاهای دیگه دنبال خوشبختی بگردم، دست بردارم.

وقتی کسی رو نداری که روزتو باهاش سر کنی، احساس بدی بهت دست می‌ده.

حفره‌های زندگی ابدی‌ان، باید اونا رو دور خودت باز کنی، مثل ریشه‌های درخت که دورتادورش به هم چسبیده‌ن

آفتاب تابان، آسمون بی‌ابر. هیچ‌کس کاری نمی‌کنه. کاری برا انجام نیست. زندگی این‌جوریاس؛ این‌طوری من تو لحظه زندگی می‌کنم. تابستونا که روزا خیلی بلنده اوضاع سخت‌تر می‌شه؛ چون تاریکیِ شب کوتاهه.

من اشتباهات و شکست‌هاش رو می‌بخشیدم، چون خودم به‌اندازه‌ی کافی خطاکار بوده‌م.

هیچ‌وقت نفهمید شاید آدمی وجود داشته باشه که برا چیزی که نداره و هرگزم نخواهد داشت، ماتم بگیره.

یه وقتی من اراده‌ی قوی‌یی داشتم؛ وقتی که می‌تونستم قبل از صبحونه ده کیلومتر بدوم و هفته‌ها رو با هزار‌و‌سیصد کالری در روز سر کنم. این یکی از چیزایی بود که تام رو عاشقِ من کرد. اون می‌گفت: «کله‌شقِ من، قویِ من.» یادمه وقتی همه‌چی به‌هم ریخته بود، با‌هم یه بحثی داشتیم، اون با من بد‌اخلاق شده بود. ازم پرسید: «ریچل چی‌کار کردی با خودت؟ از کِی تا حالا تو این‌همه ضعیف بودی؟» من نمی‌دونستم. نمی‌دونستم کجا تحلیل رفته‌م، یادم نمی‌اومد. فکر ‌کنم در طول زمان تکه‌تکه از بین رفتم، ذره‌به‌ذره، با زندگی، با زندگی‌کردن.

تمام زندگیِ تام بر دروغ، کژ‌اندیشی و فریب‌کاری بنا شده بود. اون حقایق نصفه‌نیمه (نصف، حقیقت و نصف، دروغ) می‌ساخت تا اونو بهتر و قوی‌تر و جذاب‌تر از چیزی که بود، جلوه بده.

زندگی یک پاراگراف نیست

آدم واقعاً نمی‌دونه... می‌دونه؟!

من هیچ‌وقت نمی‌تونم بفهمم آدما چطور می‌تونن این‌قدر راحت برن دنبال دل خودشون و یکی دیگه رو عذاب بدن و نادیده‌ش بگیرن. کی گفته که آدم باید دنبال دلش بره؟ این خیلی خود‌پسندانه‌س، ‌خودپرستی همه رو تسخیر کرده.

باید یاد بگیرم از دست‌دادن، گاهی بهتره.

لحظه چوب‌خط‌های زندگی به من می‌گه همه‌چی خوبه و زندگی شیرینه و من هیچی نمی‌خوام و لحظه‌ی بعد نمی‌تونم تحمل کنم. همه‌جا هستم، لیز می‌خورم و دوباره بلند می‌شم.

من هرگز به خوشبختی‌ش غبطه نمی‌خورم، فقط آرزو می‌کنم این خوشبختی می‌تونست با من باشه.

می‌شینم رو تخت، تلفن تو دستمه، قلبم مثل چکش می‌کوبه. می‌خوام روشنش کنم، هیچی نمی‌تونه جلومو بگیره که روشنش نکنم و با این‌حال مطمئنم وقتی این‌کار رو بکنم، از کارم پشیمون می‌شم، چون ممکنه چیز بدی از توش دربیاد. آدم نمی‌تونه یه موبایل یدکی رو تو کیف ورزشی‌ش قایم کنه، مگه این‌که چیزی برا پنهان‌کردن داشته باشه.

زندگی یه پاراگراف نیست و مرگ هم جمله‌ی معترضه نیست.

زنا هنوز که هنوزه واقعاً فقط برا دو‌تا چیز ارزش قائل‌ان: این‌که مادر باشن و مادری کنن.

شاید آدمی وجود داشته باشه که برا چیزی که نداره و هرگزم نخواهد داشت، ماتم بگیره.