بریده‌هایی از کتاب دختری در قطار

من هرگز به خوشبختی‌ش غبطه نمی‌خورم، فقط آرزو می‌کنم این خوشبختی می‌تونست با من باشه.

اما غمگین‌تر شدم و غمگین‌بودن بعد از مدتی خسته‌کننده می‌شه، هم برا خود کسی‌که غمگینه، هم برا کسایی که دور‌و‌برش‌ان.

قدرت مرد که حافظ پرتوهای مهر اونه، به این معنی نیست که زن ضعیفه. اونم تو چیزای دیگه قوی‌یه؛ فرهیختگیِ اون جهشی داره که باعث می‌شه دهن مرد از حیرت باز بمونه.

این ترسناکه، جلب ترحم.

همیشه کسای دیگه‌ای به جاهای دیگه‌ای می‌رن، همیشه یادآوری می‌کنن و یادآوری می‌کنن و یادآوری می‌کنن، تمام روز، این‌که من جا موندم.

چقدر درک آسیب‌پذیر‌بودن ترسناکه.

من نمی‌دونستم. نمی‌دونستم کجا تحلیل رفته‌م، یادم نمی‌اومد. فکر ‌کنم در طول زمان تکه‌تکه از بین رفتم، ذره‌به‌ذره، با زندگی، با زندگی‌کردن.

سِحر باطل شده، من بیدارم.

حفره‌های زندگی ابدی‌ان، باید اونا رو دور خودت باز کنی، مثل ریشه‌های درخت که دورتادورش به هم چسبیده‌ن. باید خودت کالبدت رو از توی رخنه‌ها و درز و شکاف‌ها بیرون بکشی،

اگه فقط بتونم کشف کنم که چطور رو این خوشبختی تمرکز کنم، از لحظه‌م لذت می‌برم، نه این‌که مدام راجع‌به چیزی که بعدش قراره اتفاق بیفته سردرگم بمونم. این‌جوری همه‌چی درست پیش می‌ره.

شاید اگه من تمام این‌ کارا رو می‌کردم، می‌رسیدم به جایی‌که باید باشم و همیشه خوشحال بودم.

گاهی به خودم می‌آم که دارم سعی می‌کنم آخرین‌باری رو که با کسی تماسِ فیزیکیِ معناداری داشته‌م به خاطر بیارم، فقط یه در‌آغوش‌کشیدنِ محکم یا یه فشردنِ صمیمانه‌ی دست... و قلبم فشرده می‌شه.

ذهن گاهی کاملاً پاک می‌شه؛

جاوز به حریم شخصی کسی، با هر درجه‌ای، عادی نیست.

اون عاشق منه، خیلی زیاد، اون‌قدر که باعث می‌شه من مدام درد بکشم.

زندگی یک پاراگراف نیست.

خوب می‌دونم که شغلی مهم‌تر از بزرگ‌کردن بچه وجود ندار

اون مراعات نمی‌کنه. پدر‌مادرا مراعات هیچی رو نمی‌کنن، جز بچه‌هاشون. انگار اونا توی مرکز جهان وایسادن و تمام واقعیتی هستن که به حساب می‌آد. هیچ‌کس دیگه‌ اهمیتی نداره. درد و رنج یا شادی، هیچی. هیچ‌کدوم اینا انگار واقعی نیستن.

نمی‌دونستم کجا تحلیل رفته‌م، یادم نمی‌اومد. فکر ‌کنم در طول زمان تکه‌تکه از بین رفتم، ذره‌به‌ذره، با زندگی، با زندگی‌کردن.

تمام زندگیِ تام بر دروغ، کژ‌اندیشی و فریب‌کاری بنا شده بود. اون حقایق نصفه‌نیمه (نصف، حقیقت و نصف، دروغ) می‌ساخت تا اونو بهتر و قوی‌تر و جذاب‌تر از چیزی که بود، جلوه بده. و من مشتریِ همه‌ی اونا بودم، من برا اونا سقوط کردم. آنا هم همین‌طور. ما دوستش داشتیم. مونده‌م که ما می‌تونستیم نسخه‌ی ضعیف‌تر، ناقص‌ترو نازیباترش رو دوست داشته باشیم؟! فکر کنم من می‌تونستم. من اشتباهات و شکست‌هاش رو می‌بخشیدم، چون خودم به‌اندازه‌ی کافی خطاکار بوده‌م.