بریده‌هایی از کتاب جرئت بسیار

صبح بعد از سخنرانی با یکی از بدترین خماری‌های ناشی از برملا کردن آسیب‌پذیری‌ام از خواب بیدار شدم. حتماً این احساس را می‌شناسید که صبح بیدار می‌شوید و همه چیز خوب به نظر می‌رسد تا این‌که خاطرهٔ دیروز که احساسات و افکارتان را صادقانه با عده‌ای در میان گذاشتید تمام وجودتان را فرا می‌گیرد و تنها کاری که می‌خواهید بکنید این است که دوباره زیر ملافه‌ها پنهان شوید. این چه کاری بود من کردم؟

"خدا همان جریان برقی است که وقتی دو نفر از دیدگاه اصالت و انسانیت با هم برخورد می‌کنند بینشان ایجاد می‌شود."

"اجازه نده کمال دشمن خوبی شود." (سرقت ادبی از ولتر)؛ یک پیاده‌روی بیست‌دقیقه‌ای بهتر از دویدنِ چهارمایلی است که هرگز آن را انجام نمی‌دهم. کتاب پرعیب و نقصی که چاپ می‌شود بهتر از کتاب بی‌عیب و نقصی است که هرگز از کامپیوترم خارج نمی‌شود. مهمانی شامی که با غذای چینیِ تهیه‌شده از رستورانِ بیرون‌بر برگزار می‌شود، بهتر از مهمانی شام شیکی است که هرگز میزبان آن نخواهم بود.

اگر می‌خواهیم از کمال‌گرایی رهایی پیدا کنیم باید سفر بلندی را از "مردم چه فکر می‌کنند؟" به "همین که هستم خوب است" طی کنیم. این سفر با پذیرش حس خجالت، مهربانی با خود و پذیرفتن خودِ واقعی‌مان آغاز می‌شود.

"دیگر نمی‌توانم نقابم را از چهره بردارم ــ هیچ کس چهرهٔ واقعی‌ام را نمی‌شناسد. نه همسرم، نه فرزندانم و نه دوستانم. آن‌ها هرگز منِ واقعی را ندیده‌اند. خودم هم خودم را بدون نقاب نمی‌شناسم."

. همدلی یعنی ارتباط برقرار کردن با احساسی که طرف مقابلتان آن را تجربه می‌کند، نه اتفاق یا شرایط

امید به دنبال تلاش ایجاد می‌شود.

کمال‌گرایی زرهی بیست‌تُنی است که با خود به این طرف و آن طرف می‌کشیم و فکر می‌کنیم از ما محافظت می‌کند.

"مهم نیست چه کسی انتقاد می‌کند. مهم نیست چه کسی علل شکست بزرگان را مطرح می‌سازد یا به این موضوع اشاره می‌کند که مردم کجا می‌توانستند کارهایشان را بهتر انجام دهند. "مهم کسی است که همیشه در میدان است، کسی که چهره‌اش را غبار و عرق و خون پوشانده است. کسی که شجاعانه تلاش می‌کند، اشتباه می‌کند و بارها و بارها با نقایص کار خود مواجه می‌شود. "چون هیچ تلاشی بی‌اشتباه و کاستی نیست؛ ولی کسی که تلاش می‌کند، کسی که اشتیاق را می‌شناسد، کسی که ایثار می‌کند و خود را وقف هدفی والا می‌سازد، "همان کسی است که در بهترین حالت طعم پیروزی را بیش از دیگران می‌چشد و در بدترین حالت و در صورت شکست، حداقل پردل و جرئت شکست می‌خورد ..."

یگانه انتخابی که داریم نوع درگیر شدنمان در زندگی است؛ و پذیرش نقاط آسیب‌پذیرمان تعیین‌کنندهٔ عمق شهامت و وضوح هدف ماست

پذیرش آسیب‌پذیری یعنی شهامت داشتن برای پذیرش حقیقت.

آنچه می‌دانیم مهم است، ولی آنچه هستیم مهم‌تر است.

بزرگ‌ترین اشتباه ما این است که تصور می‌کنیم زمانی که صاحب فرزند می‌شویم سفر ما به پایان رسیده و سفر آن‌ها آغاز می‌شود.

"وقتی آسیب‌پذیر بودن خود را کتمان می‌کنید، در واقع فرصت‌ها را از دست می‌دهید."

"سلامت روانتان به تعداد رازهای شما بستگی دارد."

"برای اینکه با شهامت زندگی کنید باید احساس کنید ارزش دارید.

"مهم نیست چه کسی انتقاد می‌کند. مهم نیست چه کسی علل شکست بزرگان را مطرح می‌سازد یا به این موضوع اشاره می‌کند که مردم کجا می‌توانستند کارهایشان را بهتر انجام دهند. "مهم کسی است که همیشه در میدان است، کسی که چهره‌اش را غبار و عرق و خون پوشانده است. کسی که شجاعانه تلاش می‌کند، اشتباه می‌کند و بارها و بارها با نقایص کار خود مواجه می‌شود. "چون هیچ تلاشی بی‌اشتباه و کاستی نیست؛ ولی کسی که تلاش می‌کند، کسی که اشتیاق را می‌شناسد، کسی که ایثار می‌کند و خود را وقف هدفی والا می‌سازد، "همان کسی است که در بهترین حالت طعم پیروزی را بیش از دیگران می‌چشد و در بدترین حالت و در صورت شکست، حداقل پردل و جرئت شکست می‌خورد ..."

"مهم نیست چه کسی انتقاد می‌کند. مهم نیست چه کسی علل شکست بزرگان را مطرح می‌سازد یا به این موضوع اشاره می‌کند که مردم کجا می‌توانستند کارهایشان را بهتر انجام دهند. "مهم کسی است که همیشه در میدان است، کسی که چهره‌اش را غبار و عرق و خون پوشانده است. کسی که شجاعانه تلاش می‌کند، اشتباه می‌کند و بارها و بارها با نقایص کار خود مواجه می‌شود. "چون هیچ تلاشی بی‌اشتباه و کاستی نیست؛ ولی کسی که تلاش می‌کند، کسی که اشتیاق را می‌شناسد، کسی که ایثار می‌کند و خود را وقف هدفی والا می‌سازد، "همان کسی است که در بهترین حالت طعم پیروزی را بیش از دیگران می‌چشد و در بدترین حالت و در صورت شکست، حداقل پردل و جرئت شکست می‌خورد ..."

احساس یا تجربه‌ای به شدت دردناک که باعث می‌شود باور کنیم به دلیل نقاط ضعفمان سزاوار عشق و تعلق نیستیم.

با تمام وجود زندگی کردنْ اصول بسیاری دارد، ولی محور آن را پذیرش آسیب‌پذیری و ارزشمند بودن تشکیل می‌دهد: رو به رو شدن با عدم اطمینان، نشان دادن خودِ واقعی، ریسک‌های احساسی و اطمینان از این‌که همین که هستم خوب است.