بریده‌هایی از کتاب جرئت بسیار

اگر می‌خواهیم از کمال‌گرایی رهایی پیدا کنیم باید سفر بلندی را از "مردم چه فکر می‌کنند؟" به "همین که هستم خوب است" طی کنیم. این سفر با پذیرش حس خجالت، مهربانی با خود و پذیرفتن خودِ واقعی‌مان آغاز می‌شود.

کامل و ضدضربه بودن اغواکننده‌اند، ولی در واقعیتِ تجربهٔ انسانی وجود ندارند. هرچه بادا باد، باید با شهامت و اراده وارد میدان شویم ــ این میدان می‌تواند رابطه‌ای جدید، جلسه‌ای مهم، فرایندی خلاقانه، یا گفت‌وگوهای دشوار خانوادگی باشد. به جای در حاشیه نشستن و قضاوت کردن و نظر دادن، باید جرئت کنیم خود را نشان دهیم و دیده شویم. این یعنی آسیب‌پذیری. این یعنی پردل و جرئت بودن.

به عقیدهٔ من آسیب‌پذیری یعنی عدم اطمینان، ریسک و در معرض دید قرار گرفتن.

که آسیب‌پذیری در واقع مهد احساسات و تجاربی است که از صمیم قلب آرزویشان را داریم. پذیرشِ آسیب‌پذیری خاستگاه عشق، حس تعلق، نشاط و شادی، شهامت، همدلی و خلاقیت است. منشأ امید، مهربانی، حس مسئولیت و اصالت است. اگر به دنبال وضوح بیشتر هدف زندگی یا زندگی‌هایی عمیق‌تر و معنادارتر هستیم باید از مسیر آسیب‌پذیری گذر کنیم.

سپاس و نشاط را در خود پرورش دهید: به کمبودها فکر نکنید و از تاریکی‌ها نترسید. ۵. شهود را در خود پرورش دهید و به ایمان خود اعتماد کنید: نیازی به اطمینان نیست. ۶. خلاقیت را در خود پرورش دهید: مقایسه نکنید. ۷. تفریح و استراحت کنید: نه خود را از پا درآوردن نشانهٔ منزلت اجتماعی است و نه سخت کار کردن نشانهٔ ارزش. ۸. آرامش و سکون را در زندگی‌تان پرورش دهید: اضطراب و نگرانی را اساس زندگی قرار ندهید. ۹. کارهای معنادار انجام دهید: به خودتان تردید نداشته باشید و فراموش کنید "قرار بوده چه کسی باشید". ۱۰. بخندید، بخوانید و برقصید: همیشه سرد و خویشتن‌دار نباشید.

۱. اصالت را در خود پرورش دهید: به آنچه مردم دربارهٔ شما فکر می‌کنند اهمیت ندهید. ۲. با خودتان مهربان باشید: دست از کمال‌گرایی بردارید. ۳. انعطاف‌پذیری را در خود پرورش دهید: بی‌تفاوت و درمانده نباشید.

هیچ چیز به اندازهٔ پی بردن به این موضوع باعث ایجاد تحول در زندگی‌ام نشد: سنجیدن ارزش خود با واکنش دیگران یعنی وقت تلف کردن. کسانی که مرا دوست دارند و بدون توجه به نتیجهٔ کارهایی که انجام می‌دهم در کنارم هستند، به من نزدیک‌اند. درک این موضوع همه چیز را تغییر داد.