بریده‌هایی از کتاب تربیت کودک برای مغزی یکپارچه

البته که بچه‌ها به چهارچوب و حد و حدود نیاز دارند و به این‌که پاسخگوی رفتارهایشان باشند؛ اما همچنان که قدرت تسلطتان را حفظ می‌کنید، فراموش نکنید با بچه‌هایتان تفریح و سرگرمی داشته باشید؛ بازی کنید، لطیفه تعریف کنید، سرخوشانه بازی دربیاورید، به چیزهایی که برای آن‌ها مهم است علاقه نشان بدهید. هر قدر آن‌ها از زمانِ بودن با شما و بقیه‌ی افراد خانواده بیشتر لذت ببرند، قدر رابطه‌ها را بیشتر می‌دانند و در آینده به داشتنِ رابطه‌هایی هرچه مثبت‌تر و سالم‌تر با دیگران، تمایل خواهند داشت.

"تربیتِ سرزنده و بازی‌گونه‌ی فرزندان" یکی از بهترین روش‌ها برای آماده کردن فرزندانتان جهت برقراری ارتباط و تشویق کردنشان به پیوستن به دیگران است

نکته این است که "تربیت" چنان اهمیتی دارد که (حتی می‌تواند) بر سرشتِ ذاتی و ژنتیکی ما هم اثر بگذارد

هر بار که می‌گوییم: "کاری کن که متقاعد بشم"، یا "راه‌حلی مطرح کن که به درد هر دومون بخوره"، این فرصت را به کودکانمان می‌دهیم که حل کردن مشکل و تصمیم‌گیری را تمرین کنند

وقتی بچه‌ها یاد بگیرند که به آنچه بر دیگران گذشته است توجه کنند، و آنچه بر خودشان گذشته است را با دیگری در میان بگذارند، می‌توانند در برابر هر رویدادی، به شیوه‌ای سالم، واکنش نشان بدهند

طبقه‌ی پایینی خانه‌ای را تصور کنید که تکمیل است و کاملاً مبله، اما وقتی نگاهی به طبقه‌ی دوم می‌اندازید، می‌بینید ناتمام است و ابزار و مصالح ساختمانی همه جا ریخته و پاشیده هستند، حتی می‌توانید از بخش‌هایی از سقف که هنوز کامل نشده‌اند، تکه‌هایی از آسمان را ببینید. این طبقه‌ی بالایی مغز بچه‌ی شماست؛ سازه‌ای در دستِ ساخت. واقعاً مهم است که والدین از این اطلاعات بهره‌مند باشند، زیرا (این اطلاعات) به این معناست که همه‌ی توانایی‌هایی که فهرست کردیم ـ یعنی رفتارها و مهارت‌هایی که می‌خواهیم و انتظار داریم که بچه‌هایمان از خودشان نشان بدهند، از جمله تصمیم‌گیری درست، داشتن تسلط بر جسم، عواطف، و احساسات، همدلی، خودشناسی، و اخلاقیات  وابسته به بخشی از مغزشان است که هنوز کاملاً رشد و تکامل نیافته است. از آن‌جا که مغزِ طبقه‌ی بالایی هنوز در دست ساخت و ساز است، نمی‌تواند مدام در حال انجام وظیفه باشد، بدین معنا که نمی‌تواند به طور دایم با مغزِ طبقه‌ی پایینی یکپارچه باشد و به بهترین وجهِ خودش کار کند.

کلید "شکوفا شدن" این است که به این بخش‌های (گوناگون) مغز کمک کنیم تا به خوبی با یکدیگر همکاری کنند. "یکپارچگی"، به بخش‌های متمایز مغز کمک می‌کند، تا با همراهی هم، به صورت یک "واحد" عمل کنند.

سمت چپ مغزتان به شما کمک می‌کند تفکر منطقی داشته باشید و افکار را، به شکل جمله‌ها، سازماندهی کنید، و بخش راست مغزتان به شما کمک می‌کند عواطف و احساسات را تجربه کنید و نشانه‌های غیرکلامی را درک و تعبیر کنید.

یکی از رویدادهای غیرمترقبه‌ای که بنیاد علوم اعصاب را از اساس لرزانده است، کشف این حقیقت است که مغز به واقع "شکل‌پذیر" یا "قالب‌پذیر" است. این بدان معناست که برخلافِ آنچه قبلاً تصور می‌کردیم، که تغییر مغز، فقط مختص زمان کودکی است، ساختار مادی مغزِ (ما) در کل طولِ زندگی‌مان تغییر می‌پذیرد.

یکی از بهترین راه‌ها، برای به قوام رساندنِ این گونه از یکپارچگی، این است که به فرزندمان کمک کنیم، تا ماجرای آن تجربه‌ی ترسناک یا دردناک را بازگو کند.