بریده‌هایی از کتاب تربیت کودک برای مغزی یکپارچه

هیچ دلمان نمی‌خواهد فرزندانمان آسیب ببینند، اما از سوی دیگر هم دلمان نمی‌خواهد در رویارویی با دشواری‌ها، فقط آن‌ها را به نحوی "از سر بگذرانند". می‌خواهیم پا را فراتر بنهند و با مشکلاتشان رودررو شوند و با بهره‌گیری از آن‌ها، رشد کنند.

هیچ دلمان نمی‌خواهد فرزندانمان آسیب ببینند، اما از سوی دیگر هم دلمان نمی‌خواهد در رویارویی با دشواری‌ها، فقط آن‌ها را به نحوی "از سر بگذرانند". می‌خواهیم پا را فراتر بنهند و با مشکلاتشان رودررو شوند و با بهره‌گیری از آن‌ها، رشد کنند.

فقط "سیلاب" عاطفی ـ احساسی بچه‌هایمان نیست که ایجاد مشکل می‌کند، بلکه "برهوت" عاطفی ـ احساسی، که موجب نادیده گرفته شدن یا (حتی) انکار کردنِ احساس‌ها، و (کلاً) مغز راست می‌شوند، چندان سالم‌تر از "سیلاب" نیست.

مغز یک فرد، تا پیش از اواسط دهه‌ی سوم زندگی (بین بیست تا سی سالگی)، (هنوز) کاملاً تکامل‌یافته در نظر گرفته نمی‌شود.

کودکانی کمرو که والدینشان، حمایتگرانه، امکان کاوش در دنیای پیرامون را برایشان فراهم می‌آورند، معمولاً رفتارهای خجولانه‌ی خود را کنار می‌گذارند، در حالی که کودکانی که به شکلی افراطی حمایت می‌شوند، یا (برعکس)، بی‌هیچ حمایتِ عاطفی، به سوی تجربه‌های اضطراب‌آور رانده می‌شوند، معمولاً همچنان خجالتی باقی می‌مانند.

با جریان رودخانه همراه شوید: مسیرتان را در آب‌های میان دو کناره‌ی "آشوب" و "سخت‌گیری"، به جلو برانید

نکته‌ی مهم این است که رفته‌رفته داستان زندگی‌تان را برای خودتان روشن کنید، زیرا از طریق نورون‌های آینه‌ای و حافظه‌ی ناآشکار، مشی عاطفی ـ احساسی‌مان را مستقیماً به بچه‌هایمان منتقل می‌کنیم؛ خوب یا بد. دانستن این نکته که هر تجربه‌ای که ما می‌کنیم بر بچه‌هایمان و مسیر زندگی‌شان تأثیر می‌گذارد، خودش بینشی است مفید و مؤثر، که می‌تواند انگیزه‌ای شود تا سفری را برای درک کردن داستان زندگی خودمان، آغاز کنیم و ادامه بدهیم؛ چه لذت‌هایش را و چه اَلَم‌هایش را. آن وقت است که می‌توانیم، با پیام‌های ناگفته‌ی بچه‌هایمان و با نیازهایشان، هم‌نوا شویم، وابستگی‌مان به هم، با آرامش خاطر همراه شود، و پیوند میانمان استوار شود و سودبخش.