بریده‌هایی از کتاب هزار و یک شب (نسخه کامل دفتر اول)

هنگام بامداد به کوه مغناطیس خواهیم رسید و آن کوه کشتی را به سوی خویش کشد و آنچه که میخ آهنین به کشتی اندر است از کشتی بپراکند و بر کوه بچسبد

تو را شب به عیش و طرب میرود ندانی که بر ما چه شب میرود

گر روی زمین تمام شادی گیرد ما را نبود به نیم جو بهره از آن

تو خواهی آستین افشان و خواهی روی درهم کش مگس جایی نخواهد رفت از دکان حلوایی

گویند صبر کن که تو را صبر بر دهد آری دهد ولیک به خون جگر دهد ما عمر خویش را به صبوری گذاشتیم عمری دگر بباید تا صبر بر دهد

تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد

گر من ز غمم حکایت آغاز کنم با خود دل خلقی به غم انباز کنم خون در دل من فسرده بینی ده توی چون غنچه اگر من سر دل باز کنم

گویند صبر کن که تو را صبر بر دهد آری دهد ولیک به خون جگر دهد ما عمر خویش را به صبوری گذاشتیم عمری دگر بباید تا صبر بر دهد

گر روی زمین تمام شادی گیرد ما را نبود به نیم جو بهره از آن

به هم بر مکن تا توانی دلی که آهی جهانی به هم بر کند

گویند صبر کن که تو را صبر بر دهد آری دهد ولیک به خون جگر دهد

خیال روی توام دیده میکند پر خون هوای زلف توام عمر میدهد بر باد نه در برابر چشمی نه غایب از نظری نه یاد میکنی از من نه میروی از یاد

از من پرسید که چه صنعت داری؟ گفتم: مردی حکیمم و همه علوم را نیک دانم. گفت: کالای تو درین شهر نارواست و به علم و کتابت کسی مایل نیست تیشه و ریسمانی بهدست آور و با خارکنان به خارکنی مشغول شو و خویشتن به کسی نشناسان که کشته میشوی.

ز بد اصل چشم بهی داشتن بود خاک بر دیده انباشتن

هرگز نبود از تو گمان جفا مرا دیگر به کس نماند امید وفا مرا

شاهزمان گفت: گر روی زمین تمام شادی گیرد ما را نبود به نیم جو بهره از آن