بریده‌هایی از کتاب هویت

«می‌تونین تصور کنین کسی که دوستش دارین، یه روز ناپدید بشه و شما هیچ وقت نفهمین چه بلایی سرش اومده! آدم دیوونه می‌شه.

چطور کسی می‌تواند از چیزی متنفر باشد و همزمان با کمال میل آن را بپذیرد؟

نمی‌شه بچه‌ای داشت و از جهان، اون‌طوری که هست، متنفر بود؛ چون این همون جهانیه که ما بچه‌ای توش آوردیم. بچه باعث می‌شه ما به جهان توجه کنیم، به آینده‌ش فکر کنیم، با اختیار به آشفتگی‌هاش ملحق بشیم و حماقتای بی‌درمانشو جدی بگیریم.

آنچه آزارش داده تأثیر خواب در خنثا کردن زمان حال بوده است.

هیچ عشقی نمی‌تونه تو سکوت زنده بمونه

مدیریت سکوت، زیر نگاه دیگران، کار ساده‌ای نیست

چطور می‌توانید در حضور یک فرد، از غیابش زجر بکشید؟ (ژان‌ـ مارک پاسخ این پرسش را می‌دانست: اگر به آینده‌ای نگاه کنید که دیگر معشوقتان در آن نخواهد بود، و اگر مرگ معشوقتان حضور نامرئی داشته باشد، آن‌گاه در حضور او می‌توانید از حس نوستالژیک زجر بکشید.)

حس کسی را داشت که تنها در ایستگاه مانده است و همه‌ی قطارها رفته‌اند.

نمی‌شه محبت دوطرفه‌ی دو تا آدمو با تعداد حرفایی که بینشون رد و بدل می‌شه سنجید. این فقط نشون می‌ده چیزی تو سرشون نیست. شاید هم به خاطر این‌که حرفی واسه گفتن ندارن، چیزی نمی‌گن.

کسایی هم هستن که اگه تو دوره‌ی دیگه‌ای به دنیا اومده بودن دنبال فلسفه، تاریخ هنر یا آموزش ادبیات فرانسوی می‌رفتن، ولی تو این روزگار برای این‌که چیز بهتری می‌خوان که به نومیدی منتهی نشه، تو شرکت ما دنبال کار می‌گردن. من می‌دونم که تَهِ دلشون از کاری که دنبالشن متنفرن و بنابراین همجنس خودم هستن.