بریده‌هایی از کتاب سرگذشت آب و آتش؛ آبانگان

ـ ببخشید اگر حرف بدی زدم. ـ بد نه فقط... این حرف‌ها کمی برای من عجیبن. ـ تا به حال زنی رو ندیده بودید که این‌طور از علاقش به مردی بگه؟ ـ نه. ندیده بودم. ـ می‌دونید فرمانده کارن. من فکر می‌کنم اینکه کسی رو دوست داشته باشیم و اون هم متقابلا ما رو دوست داشته باشه، مثل یک معجزه‌ست.

پس با یک غم بزرگ هم میشه زندگی کرد. ـ غم وقتی معنی داره که امید نباشه. ـ اما حتی چنین غمی هم مانع ادامهٔ زندگی نمیشه. من تو این مدت بارها اشک ریختم، بارها غم و درد رو تجربه کردم. من حتی ناامید شدم. ناامید از تو، ناامید از داشتنت، ناامید از بودنت... ولی حتی لحظه‌ای هم به مرگ فکر نکردم. من تو تمام این سختی‌ها باز هم زندگی رو می‌خواستم. با تمام وجود هم می‌خواستم.

آبانگان؛ جشن نیایش آب، این زنده‌کنندهٔ حیات و زندگی بر زمین! همان آرامش ابدی فرونشاندن عطش و تشنگی!

ـ حمایت ولیعهد از نظر سیاسی به نفع ارمنستانه.

یاد بگیر همیشه شرایط رو بسنجی. به موقع تسلیم بشی و به موقع هم بجنگی... پدرت جایی که باید تسلیم می‌شد، جنگید.

پایان آبانگان باقی داستان را در آذرگان می‌خوانیم...

پایان زیبا... مگر پایان می‌تواند زیبا باشد؟

به راستی چه کسی گفته است زمان خاطرات و غم‌هایمان را کمرنگ می‌کند؟ این دروغی بیش نیست. هر روز که می‌گذرد، دلتنگی پوریا بیش از پیش مرا آزار می‌دهد. با این شرایط چطور می‌توانم به گذر زمان امیدوار باشم؟

وقتی به گذشته نگاه می‌کنم هیچ‌وقت افسار زندگیم دست خودم نبوده. ـ شاید داری این حرف رو می‌زنی که خودت رو راضی کنی. می‌خوای باور کنی دست تو نبوده تا بتونی بقیه رو سرزنش کنی.

زندگی اون چیزی نیست که شما فکر می‌کنید. زندگی هرگز تجارت نیست. دوستی هم معامله نیست.

گذر زمان به خوبی به من نشان داده است خاطرات شیرین گذشته می‌توانند هزاران بار بی‌رحم‌تر از خاطرات تلخ باشند.

برای من هیچ بایدی وجود نداره.

من فکر می‌کنم اینکه کسی رو دوست داشته باشیم و اون هم متقابلا ما رو دوست داشته باشه، مثل یک معجزه‌ست.

تمام کسانی که می‌شناسم به تدریج دارند وارد این داستان می‌شوند. داستان که نه، بازی! یک بازی کثیف!

چرا زمان انقدر دیر می‌گذره؟

گذر زمان به خوبی به من نشان داده است خاطرات شیرین گذشته می‌توانند هزاران بار بی‌رحم‌تر از خاطرات تلخ باشند.

حالا می‌فهمم که شلوغی کوچه‌ها بسیار آرامش‌بخش‌تر از سکوت‌شان است. در این سکوت احساس امنیت نمی‌کنم.

امکان ندارد من با هیچ مرد دیگری جز پوریا ازدواج کنم. من نامزد ولیعهد ایران هستم. چطور کسی جرئت می‌کند... افکارم را کنار می‌گذارم. نباید اشک بریزم. باید همچنان قوی باشم.

بالاخره یک روز پوریا به دنبال ما میاد. ما فقط باید صبر کنیم. حتی اگر پوریا هم نیاد، پدر حتما میاد. ـ مکث می‌کنم. ـ فرمانده گرشاسپ من، تنها پدر من، ما رو تنها نمی‌ذاره. فقط کافیه بفهمه همهٔ این حرف‌ها دروغ بوده. ـ بغضم را به فرومی‌خورم. ـ حتما میاد.

من می‌تونم مثل یک پادشاه قوی باشم.