بریده‌هایی از کتاب سرگذشت آب و آتش؛ آبانگان

ـ کدوم عشق دایانا؟ تو الان عشقی می‌بینی؟ ـ چیزی که الان بین ماست غم عشقه... درد عشقه. مجازات عشقه. ـ صدایم می‌لرزد. ـ مجازات یک عشق اشتباه. ـ اشتباه؟!

بی‌شک یکی از زیباترین لقب‌های جهان همین عنوان پدر است! پدر... این عنوان را حتی بهتر از عنوان مادر می‌شناسم.

تاریخ! دیگر حوصلهٔ خواندنش را ندارم. اصلا شاید همهٔ آن دروغ باشد. چطور می‌توان مطمئن بود که نویسنده صادقانه حوادث را نقل کرده باشد؟

دوباره غمگین می‌شوم. انگار این درد با گذر زمان بدتر می‌شود. به راستی چه کسی گفته است زمان خاطرات و غم‌هایمان را کمرنگ می‌کند؟ این دروغی بیش نیست.

هر جا که هستی، همین‌جا که هستی بهترین خودت باش

پوریا! اگر تو مرا فراموش کنی، من چه کاری می‌توانم انجام دهم؟ اگر حمایت تو نباشد، چه بلایی سر من می‌آید؟ من باید چه کنم؟

ـ پس شما تحریف شدن رو طبیعی می‌دونید. ـ تا وقتی سودجویانی هستن که از دین برای رسیدن به منافع شخصی استفاده می‌کنن، تحریف کتاب خدا طبیعیه.

شنل را به صورتم نزدیک‌تر می‌کنم. دیبا می‌گفت هر جایی نروم، هر کاری نکنم و هر چیزی نخورم. بوییدن عطر پوریا هم در این موارد قرار می‌گیرد؟ اصلا اگر کارن اینجا بود چنین کاری می‌کردم؟ نه. اگر واقعا می‌خواستم پوریا را رها کنم این‌طور به شنلش چنگ می‌زدم؟ نه. اما هیچ یک از این سوالات و پاسخ‌ها نمی‌توانند مانع من شوند. شاید آخرین بار باشد که می‌توانم پوریا را انقدر نزدیک به خود احساس کنم. آخرین بار... چشمانم را می‌بندم و نفس عمیقی می‌کشم. گلویم می‌سوزد. بسیار می‌سوزد. نه تنها گلویم انگار تمام وجودم داغ می‌شود و در آتش می‌سوزد. پاهایم سست می‌شوند. روی زمین می‌نشینم. شنل پوریا را تنگ در آغوش می‌گیرم و اشک می‌ریزم. سیمین دستانش را دور بدنم حلقه می‌کند. در میان هق‌هق گریه‌ام می‌گویم: ـ ارزشش رو نداشت سیمین. هیچ‌کدوم از خاطرات شیرین‌مون ارزش تلخی این لحظه رو نداشت.

اگر اسارت تاوان این عشق باشه حاضرم هزاران سال همین‌طور در بند باشم و بعد به پوریا برسم.

عشق چیزیه که تاجرها هرگز اون رو نمی‌فهمن.

کاش روزی از راه برسه که من هم بتونم بهت بگم چقدر دوستت دارم.

ـ ولیعهد حتما به دنبال‌تون میان. ـ دلم براش خیلی تنگ شده گیتی. چشمانم ناخودآگاه پر از اشک می‌شوند. دستانم را روی آن‌ها می‌کشم تا گونه‌ام را خیس نکنند.

خاطراتم در تیسفون می‌گذارم و می‌روم. هرچند غیرممکن است اما بالاخره روزی از راه می‌رسد که من پوریا را هم رها می‌کنم. روزی که شاید خیلی دور نباشد. پایان آبانگان

پس خوب به حرف‌هام گوش کن. اگر روزی از من بیزار شدی باز هم باش. حتی اگر خواستی، مقابلم بایست، همون‌طور که قبلا ایستادی. بایست و بمون. حتی اگر روزی خودم ازت خواستم بری، نرو. هیچ وقت نرو دایانا. این یک دستوره. دستور ولیعهد ایران به تو.

مدت‌هاست که این جملات شیرین توجهم را جلب نمی‌کنند. تا وقتی پوریایی هست که مرا زیباترین دختر تیسفون می‌داند و عاشقانه از من تعریف می‌کند، دیگر چه نیازی به شنیدن این تملق‌هاست؟ لبخند بر لبانم خشک می‌شود. ماه‌ها از حضور من در تیسفون و حضور پوریا در کنارم می‌گذرد. حالا دیگر مدت‌هاست که نه پوریایی هست و نه تعریف و تمجیدی. هرچه که هست... دستی را روی شانه‌ام احساس می‌کنم. می‌ایستم.

من هم همیشه کنارتم. حتی اگر یک روز بخوای بری، من این اجازه رو بهت نمیدم. ـ پوریا! تو همین چند ساعت پیش گردنبند آب و آتش رو بهم دادی. حالا چرا این حرف‌های غم‌انگیز رو می‌زنی؟ ـ من نمی‌دونم در آینده چه اتفاقاتی می‌افته. پس خوب به حرف‌هام گوش کن. اگر روزی از من بیزار شدی باز هم باش. حتی اگر خواستی، مقابلم بایست، همون‌طور که قبلا ایستادی. بایست و بمون. حتی اگر روزی خودم ازت خواستم بری، نرو. هیچ وقت نرو دایانا. این یک دستوره. دستور ولیعهد ایران به تو.

مهین‌بانو بسیار ناراحت است. نمی‌خواهم الان با او بحث کنم. باید صحبت‌هایش را بشنوم. می‌گویم

برای کسی که از ابتدا می‌دونه آخرش تلخه، شاید لذت‌بخش نباشه اما برای من که توقع داشتم تا آخر همون‌طور خوب باشه و بعد با یک پایان تلخ غیرمنتظره روبه‌رو شدم، لذت‌بخشه. هنوز هم لذت‌بخشه.

ـ حفظ کردن اعتماد بسیار سخت‌تر از به دست آوردنشه.

علاقه‌ای که آدم‌ها رو در بند کنه و آزادی رو ازشون بگیره، اسمش عشق نیست.