بریده‌هایی از کتاب سرگذشت آب و آتش؛ آبانگان

تنهایی وحشتناکه. وحشتناک‌تر از چیزی که بتونی فکرش رو بکنی.

ـ این زنده بودن چه سودی برای ما داره؟ ـ من هنوز ناامید نشدم. ـ ما برای وداع... ـ بالاخره یک روز تو مال من میشی. پس تا اون روز این یادگاری رو از دستت درنیار. حتی اگر اون روز... در جهان دیگه‌ای باشه.

ـ خدایا می‌بینی؟ می‌بینی چقدر قوی شدم؟ انقدر که حتی جواب نامه رو هم کامل برای پوریا نفرستادم. ـ نفسم را از دهانم بیرون می‌فرستم. ـ اما نه. اسم این قوی شدن نیست. اسمش... ـ صدایم می‌لرزد. ـ مردنه. من امشب مردم. دایانا امشب مرد.

شب سختی بود. باور نمی‌کردم که صبح شود.

و حالا اردیبهشت‌ماه است و من در باغ نارنج عمارت مهمان هستم. اما پوریا نیست. پوریا نیست و از داستان‌مان تنها پایانی تلخ باقی مانده است. پایانی به تلخی پایان شربت بهارنارنج...

تصمیم‌های بزرگ برای آدم‌های بزرگه. قدر خودتون رو بدونید.

جملهٔ پوریا دوباره در ذهنم تکرار می‌شود. ـ تاریخ تکرار میشه، نه؟ ـ

می‌دانم چه باید بکنم اما احساس می‌کنم ذهنم خالی شده است.

آبانگان؛ جشن نیایش آب، این زنده‌کنندهٔ حیات و زندگی بر زمین! همان آرامش ابدی فرونشاندن عطش و تشنگی!

غم وقتی معنی داره که امید نباشه.