بریده‌هایی از کتاب سهراب سپهری

روح من گاهی از شوق ، سرفه اش می گیرد.

نردبانی که از آن ، عشق می رفت به بام ملکوت.

و خدایی که در این نزدیکی است: لای این شب بوها، پای آن کاج بلند. روی آگاهی آب، روی قانون گیاه. من مسلمانم. قبله ام یک گل سرخ. جانمازم چشمه، مهرم نور. دشت سجاده من.

کجاست سمت حیات ؟ من از کدام طرف می رسم به یک هدهد؟ و گوش کن ، که همین حرف در تمام سفر همیشه پنجره خواب را بهم میزند.

زندگی چیزی بود ، مثل یک بارش عید، یک چنار پر سار.

صدا کن مرا. صدای تو خوب است. صدای تو سبزینه آن گیاه عجیبی است که در انتهای صمیمیت حزن می‌روید.

قتل یک جغجغه روی تشک بعد از ظهر. قتل یک قصه سر کوچه خواب . قتل یک غصه به دستور سرود. قتل یک مهتاب به فرمان نئون. قتل یک بید به دست دولت. قتل یک شاعر افسرده به دست گل یخ. همه روی زمین پیدا بود: نظم در کوچه یونان می رفت. جغد در باغ معلق می خواند. باد در گردنه خیبر ، بافه ای از خس تاریخ به خاور می راند. روی دریاچه آرام نگین ، قایقی گل می برد.

آب تجلی تو نوشیدم، و دمیدم.

به کنار تپه شب رسید. با طنین روشن پایش آیینه فضا شکست. دستم را در تاریکی اندوهی بالا بردم و کهکشان تهی تنهایی را نشان دادم، شهاب نگاهش مرده بود.

فکر را، خاطره را، زیر باران باید برد. با همه مردم شهر ، زیر باران باید رفت. دوست را، زیر باران باید دید. عشق را، زیر باران باید جست.

تو اگر در تپش باغ خدا را دیدی ، همت کن و بگو ماهی ها ، حوضشان بی آب است.

من چه سبزم امروز

و نخوانیم کتابی که در آن باد نمی آید

صدا کن مرا. صدای تو خوب است.

مادری دارم ، بهتر از برگ درخت. دوستانی ، بهتر از آب روان. و خدایی که در این نزدیکی است: لای این شب بوها، پای آن کاج بلند. روی آگاهی آب، روی قانون گیاه.

امشب در یک خواب عجیب رو به سمت کلمات باز خواهد شد.

خوابم بر بود ، خوابی دیدم: تابش آبی در خواب ، لرزش برگی در آب. این سو تاریکی مرگ ، آن سو زیبایی برگ. اینها چه، آنها چیست، انبوه زمان ها چیست؟ این می شکفد، ترس تماشا دارد. آن می گذرد، وحشت دریا دارد. پرتو محرابی ، می تابی. من هیچم: پیچک خوابی. بر نرده اندوه تو می پیچم. تاریکی پروازی، رویای بی آغازی ، بی موجی ، بی رنگی ، دریای هم آهنگی!

و خدایی که در این نزدیکی است: لای این شب بوها، پای آن کاج بلند. روی آگاهی آب، روی قانون گیاه.

انسان وقتی دلش گرفت از پی تدبیر می رود. من هم رفتم.

من قطاری دیدم، که سیاست می برد ( و چه خالی می رفت.)