بریده‌هایی از کتاب سهراب سپهری

روی دریاچه آرام نگین ، قایقی گل می برد. در بنارس سر هر کرچه چراغی ابدی روشن بود. مردمان را دیدم. شهرها را دیدم. دشت ها را، کوه ها را دیدم. آب را دیدم ، خاک را دیدم. نور و ظلمت را دیدم. و گیاهان را در نور، و گیاهان را در ظلمت دیدم. جانور را در نور ، جانور را در ظلمت دیدم. و بشر را در نور ، و بشر را در ظلمت دیدم. اهل کاشانم، اما شهر من کاشان نیست. شهر من گم شده است.

و کتابی که در آن یاخته ها بی بعدند.

مثل بادبزن ، ذهن

چرا مردم نمی دانند

چشم ها را باید شست، جور دیگر باید دید.

من از او پرسیدم : دل خوش سیری چند؟

تنها من ، و سر انگشتم در چشمه یاد ، و و کبوترها لب آب.

قایقی خواهم ساخت، خواهم انداخت به آب. دور خواهم شد از این خاک غریب که در آن هیچ‌کسی نیست که در بیشه عشق قهرمانان را بیدار کند.

نور و ظلمت را دیدم. و گیاهان را در نور، و گیاهان را در ظلمت دیدم.

آب را گل نکنیم: در فرودست انگار، کفتری می‌خورد آب. یا که در بیشه دور، سیرهٔی پر می‌شوید. یا در آبادی، کوزهٔی پر می‌گردد. آب را گل نکنیم:

صدا کن مرا. صدای تو خوب است. صدای تو سبزینه آن گیاه عجیبی است که در انتهای صمیمیت حزن می‌روید.

یک نفر دلتنگ است.

لب‌ها می لرزند. شب می تپد.جنگل نفس می کشد. پروای چه داری، مرا در شب بازوانت سفر ده. انگشتان شبانه ات را می فشارم ، و باد شقایق دور دست را پرپر می کند.

از بیم زیبایی می گریزم، و چه بیهوده

تکان قایق ، ذهن ترا تکانی داد: غبار عادت پیوسته در مسیر تماشاست .

قایقی خواهم ساخت، خواهم انداخت به آب. دور خواهم شد از این خاک غریب

شب سردی است ، و من افسرده. راه دوری است ، و پایی خسته. تیرگی هست و چراغی مرده.

از هجوم روشنایی شیشه های در تکان می خورد. صبح شد، آفتاب آمد.

باران نور ایستاد: رویایم پرپر شد.

دلم عجیب گرفته است.