بریده‌هایی از کتاب سهراب سپهری

مادرم صبحی می‌گفت: موسم دلگیری است. من به او گفتم: زندگانی سیبی است، گاز باید زد با پوست.

باید امشب چمدانی را که به اندازه پیراهن تنهایی من جا دارد، بردارم و به سمتی بروم که درختان حماسی پیداست، رو به آن وسعت بی‌واژه که همواره مرا می‌خواند.

دلخوشی ها کم نیست : مثلا این خورشید، کودک پس فردا، کفتر آن هفته.

وسیع باش،و تنها، و سر به زیر،و سخت.

و نخوانیم کتابی که در آن باد نمی آید و کتابی که در آن پوست شبنم تر نیست و کتابی که در آن یاخته ها بی بعدند.

و عشق صدای فاصله هاست. صدای فاصله هایی که - غرق ابهامند

دشت: دریای تپش، آهنگ ، نور. سایه می زد خنده تاریک او.

زندگی رسم خوشایندی است. زندگی بال و پری دارد با وسعت مرگ، پرشی دارد اندازه عشق. زندگی چیزی نیست ، که لب طاقچه عادت از یاد من و تو برود. زندگی جذبه دستی است که می چیند. زندگی نوبر انجیر سیاه ، که در دهان گس تابستان است. زندگی ، بعد درخت است به چشم حشره. زندگی تجربه شب پره در تاریکی است. زندگی حس غریبی است که یک مرغ مهاجر دارد. زندگی سوت قطاری است که در خواب پلی می پیچد.

من اناری را، می‌کنم دانه، به دل می‌گویم: خوب بود این مردم، دانه‌های دلشان پیدا بود.

یاد من باشد کاری نکنم ، که به قانون زمین بر بخورد . یاد من باشد فردا

پشت سر خستگی تاریخ است.

زندگی‌ام در تاریکی ژرفی می‌‌گذشت. این تاریکی، طرح وجودم را روشن می‌کرد. در باز شد و او با فانوسش به درون وزید.

خوشا به حال گیاهان که عاشق نورند و دست منبسط نور روی شانه آنهاست

صبح ها وقتی خورشید ، در می آید متولد بشویم.

تنها به تماشای چه ای ؟

و خدایی که در این نزدیکی است

اندوه مرا بچین ، که رسیده است

دلم گرفته ، دلم عجیب گرفته است. و هیچ چیز

آیا زندگی ام صدایی بی پاسخ نبود؟

خسته چرا بال عقاب؟ و زمین تشنه خواب؟ و چرا روییدن، روییدن، رمزی را بوییدن؟