بریده‌هایی از کتاب سهراب سپهری

دیگران را هم غم هست به دل، غم من ، لیک، غمی غمناک است.

و شکستم، و دویدم، و فتادم

من چه سبزم امروز و چه اندازه تنم هوشیار است! نکند اندوهی، سر رسد از پس کوه.

به یادگار نوشتم خطی ز دلتنگی.

نخوانیم کتابی که در آن باد نمی آید و کتابی که در آن پوست شبنم تر نیست و کتابی که در آن یاخته ها بی بعدند.

زندگی ، بعد درخت است به چشم حشره. زندگی تجربه شب پره در تاریکی است. زندگی حس غریبی است که یک مرغ مهاجر دارد. زندگی سوت قطاری است که در خواب پلی می پیچد. زندگی دیدن یک باغچه از شیشه مسدود هواپیماست. خبر رفتن موشک به فضا، لمس تنهایی ماه، فکر بوییدن گل در کره ای دیگر. زندگی شستن یک بشقاب است.

ما گروه عاشقان بودیم و راه ما از کنار قریه های آشنا با فقر تا صفای بیکران می رفت.

گاه زخمی که به پا داشته ام زیر و بم های زمین را به من آموخته است.

حکایت کن از بمب‌هایی که من خواب بودم، و افتاد. حکایت کن از گونه‌هایی که من خواب بودم، و تر شد.

من قطاری دیدم، که سیاست می برد ( و چه خالی می رفت.)

و آمد، خنده شیطان را بر لب ما آورد.

امشب ، لبخندی به فراترها خواهد ریخت.

در دل من چیزی است، مثل یک بیشه نور، مثل خواب دم صبح

دوستان من کجا هستند؟ روزهاشان پرتقالی باد!

و نخوانیم کتابی که در آن باد نمی آید و کتابی که در آن پوست شبنم تر نیست و کتابی که در آن یاخته ها بی بعدند.

اندوه مرا بچین ، که رسیده است.

روزی خوام آمد ، و پیامی خوام آورد. در رگ ها ، نور خواهم ریخت . و صدا خواهم در داد: ای سبدهاتان پر خواب! سیب آوردم ، سیب سرخ خورشید. خواهم آمد ، گل یاسی به گدا خواهم داد.

و خدایی که در این نزدیکی است: لای این شب بوها، پای آن کاج بلند. روی آگاهی آب، روی قانون گیاه. من مسلمانم.

به سراغ من اگر می‌آیید، نرم و آهسته بیایید، مبادا که ترک بردارد چینی نازک تنهایی من.

ایوان تهی است ، و باغ از یاد مسافر سرشار