بریده‌هایی از کتاب سهراب سپهری

حیات ، غفلت رنگین یک دقیقه حوا است.

زندگی مجذور آینه است. زندگی گل به توان ابدیت، زندگی ضرب زمین در ضربان دل ما، زندگی هندسه ساده و یکسان نفسهاست.

و نخوانیم کتابی که در آن باد نمی آید و کتابی که در آن پوست شبنم تر نیست و کتابی که در آن یاخته ها بی بعدند.

مادری دارم ، بهتر از برگ درخت

من گره خواهم زد ، چشمان را با خورشید ، دل ها را با عشق ، سایه ها را با آب ، شاخه ها را با باد. و بهم خواهم پیوست ، خواب کودک را با زمزمه زنجره ها.

تنهایی ، تنها بود. نا پیدا، پیدا بود. او آنجا، آنجا بود.

تا به آواز شقایق که در آن زندانی است دل تنهایی تان تازه شود. چه خیالی ، چه خیالی ، ... می دانم پرده ام بی جان است. خوب می دانم ، حوض نقاشی من بی ماهی است.

نی ها ، همهمه شان می آید. مرغان ، زمزمه شان می آید. در باز و نگه کم و پیامی رفته به بی سویی دشت. گاوی زیر صنوبرها، ابدیت روی چپر ها. از بن هر برگی و همی آویزان و کلامی نی، نامی نی. پایین، جاده بیرنگی. بالا، خورشید هم آهنگی.

شبیه هیچ شده ای !

هنوز در سفرم . خیال می کنم در آب های جهان قایقی است و من - مسافر قایق - هزار ها سال است سرود زنده دریانوردهای کهن را به گوش روزنه های فصول می خوانم و پیش می رانم. مرا سفر به کجا می برد؟

یک نفر دیشب مرد

و صدای دوست می آمد به گوش دوست.

زندگی خالی نیست: مهربانی هست، سیب هست، ایمان هست. آری تا شقایق هست، زندگی باید کرد.

و اگر مرگ نبود دست ما در پی چیزی می گشت.

من چه سبزم امروز و چه اندازه تنم هوشیار است! نکند اندوهی، سر رسد از پس کوه. چه کسی پشت درختان است؟

کی به پایان می رسد افسانه ام ؟

کتاب جامعه می خواندم.

فرصتی از کف رفت.

دستم پر تنهایی، و زمین ها پر خواب.

من قطاری دیدم، که سیاست می برد ( و چه خالی می رفت.)