بریده‌هایی از کتاب خواجوی کرمانی

همه را کار شرابست و مرا کار خراب همه را باده بدستست و مرا باد بدست

ای لبت باده‌فروش و دل من باده‌پرست جانم از جام می عشق تو دیوانه و مست تنم از مهر رخت موئی و از موئی کم صد گره در خم هر مویت و هر موئی شست

پریشانست زلفت همچو حالم مگر حال پریشانم شنیدست

گر گنج طلب داری از مار مترس ای دل ور خرمن گل خواهی از خار مترس ای دل

دل بدلداری سپارد هر که صاحبدل بود کانکه جانی باشدش نشکیبد از جانانه‌ئی

احتراز از عشق میکردم ولی بیحاصلست هر که از اول تصور میکند فرجام را

در دم بجان رسید و طبیبم پدید نیست دارو فروش خسته دلانرا دکان کجاست

بانتظار خیال تو هر شبی تا روز گشوده‌ام در مقصورهٔ جهان‌بین را

تو مپندار که از خودخبرم هست که نیست یا دلم بستهٔ بند کمرت نیست که هست آنچنان در دل تنگم زده‌ئی خیمهٔ انس که کسی را نبود جز تو درو جای نشست

مگذر از یاران که در هنگام کار افتادگی واجب آن باشد که یاران یاری یاران دهند