بریده‌هایی از کتاب بیدل دهلوی

ما را به غم عشق همان عشق علاج است

یا مرا از خود ببر آنجا که هستی یا بیا

به خود پیچیده‌ام نالیدنم نتوان‌ گمان بردن به رنگ رشته فربه گشته‌ام لیک از گره خوردن

به ذوق جستجو می‌باید از خود تا ابد رفتن هزار امروز و فردا دی شد و فردا نشد پیدا

نام ترا که گوهر دریای مدعاست دارد صدف صفت به دو دست دعا لبم

گر به شهرت مایلی با بی‌نشانی ساز کن

آن جلوه که ناپیداست باید همه جا باشد

درطریق نفع خودکس نیست محتاج دلیل بی‌عصا راه دهن معلوم باشدکور را

دلدار گذشت و نگه بازپسین ماند از رفتن او آنچه به ما ماند همین ماند

دریای خیالیم و نمی نیست در اینجا

زندگی وحشی‌ست از ضبط نفس غافل مباش

دلدار مقیم دل ما شد چه بجا شد

جزکج نظری پیچ وخمی نیست دراینجا بر نعمت دنیا چه هوسهاکه نپختیم

برو زاهد نداری مغز بر اسرار پیچیدن تو محو ظاهری عمامه می‌باید به سر پیچی

خیال زلف لیلی سایهٔ بیدست مجنون را

ما را نمی‌توان یافت بیرون از این دو عبرت یا ناقص‌الکمالیم یا کامل‌القصوریم

بی فقر آشکار نگردد عیار مرد بخت سیه بود محک اعتبار مرد

گاهی به رغم دانش‌، دیوانه هم برون آ

ساز من آزادگی‌، آهنگ من آوارگی از تعلق تار نتوان بست قانون مرا

تاکی مژه‌ام از نم اشکی‌که ندارد بر خاک درت عرضه‌کند حال جگر را