بریده‌هایی از کتاب بیدل دهلوی

صحبت بی‌گفتگویی داشتم با خامشی برق زد جرات لبی واکردم وتنها شدم

به جیب تست اگر خلوتی و انجمنی‌ست برون ز خویش‌کجا می‌روی جهان خالیست

جهان جز کنج تنهایی ندارد جای مأنوسی

غبار ما، همان باد فنا خواهد ز جا بردن

هجوم درد پیچیده‌ست هستی تا عدم بیدل تو هم‌گرگوش داری ناله‌ای خواهی‌شنید اینجا

از سر تعمیر دل بگذر که معماران عشق روز اول رنگ این ویرانه ویران ریختند

هرجا اثر وهم و گمان رفت یقین ماند

ازکه دورم‌که به خود ساختنم دشوار است

دو روزی با غم و رنج حوادث صبر کن بیدل جهان آخر چو اشک از دیده‌ات یکبار می‌افتد

به خود پیچیده‌ام نالیدنم نتوان‌ گمان بردن به رنگ رشته فربه گشته‌ام لیک از گره خوردن