بریده‌هایی از کتاب بیدل دهلوی

عافیت می‌طلبی بگذر از اندیشهٔ جاه شمع را آفت سر افسر زرین آمد

با روی توگل لاف طراوت زد ازآنرو پامال ره باد صبا شد چه بجا شد

اشکم‌ که دلی داشت‌ گره بر سر مژگان درکوی تو از دیده جدا شد چه بجا شد

دل خاک سر کوی وفا شد چه بجا شد سر در ره تیغ تو فدا شد چه بجا شد

هر گوهر ازین دریا دارد صدف دیگر دل درکف دلدار است در سینه نمی‌باشد

غم جدایی اسباب می‌خورد همه کس همیشه نان تعلق دو پوست می‌باشد

با خیالت غربتم صد ناز دارد بر وطن جان فدای بی کسی هاکز توام تنها نکرد

که ز هر اشک زدم بر سر دریا، دریا