بریده‌هایی از کتاب هاتف اصفهانی

تو ای وحشی غزال و هر قدم از من رمیدن‌ها من و این دشت بی‌پایان و بی‌حاصل دویدن‌ها تو و یک وعده و فارغ ز من هر شب به خواب خوش من و شب‌ها و درد انتظار و دل طپیدن‌ها

چون شیشهٔ دل نه از ستم آسمان پر است مینای ما تهی است دل ما از آن پر است

به گردون می‌رسد فریاد یارب یاربم شب‌ها چه شد یارب در این شب‌ها غم تاثیر یارب‌ها به دل صدگونه مطلب سوی او رفتم ولی ماندم

برای سجدهٔ شیرین شدی در بیستون فرهاد

سوی خود خوان یک رهم تا تحفه جان آرم تو را جان نثار افشان خاک آستان آرم تو را از کدامین باغی ای مرغ سحر با من بگوی تا پیام طایر هم آشیان آرم تو را من خموشم حال من می‌پرسی ای همدم که باز نالم و از نالهٔ خود در فغان آرم تو را شکوه از پیری کنی زاهد بیا همراه من تا به میخانه برم پیر و جوان آرم تو را ناله بی‌تاثیر و افغان بی‌اثر چون زین دو من بر سر مهر ای مه نامهربان آرم تو را گر نیارم بر زبان از غیر حرفی چون کنم تا به حرف ای دلبر نامهربان آرم تو را در بهار از من مرنج ای باغبان گاهی اگر یاد از بی برگی فصل خزان آرم تو را خامشی از قصهٔ عشق بتان هاتف چرا باز خواهم بر سر این داستان آرم تو را

دل محمل نشین مشکل درون محمل آساید هزاران خسته جان افشان و خیزان از پی محمل

کجایی در شب هجران که زاری‌های من بینی چو شمع از چشم گریان اشکباری‌های من بینی

شد فصل بهار و بلبل و گل در باغ به عشرتند با هم با هم ستم است اگر نباشیم چون بلبل و گل به باغ ما هم

شب وصل است و با دلبر مرا لب بر لب است امشب شبی کز روز خوشتر باشد آن شب امشب است امشب به چشمی روی آن مه بینم از شوق و به صد حسرت ز بیم صبح چشم دیگرم بر کوکب است امشب

ندارم طاقت هجران چو شب‌های دگر هاتف چه یار از من شود دور و چه جان از تن جدا امشب

خورد هر تشنه لب آب از لب مردم فریب او از آن سرچشمه من هم می‌خورم گاهی فریب اما

تو و یک وعده و فارغ ز من هر شب به خواب خوش من و شب‌ها و درد انتظار و دل طپیدن‌ها

تو ای وحشی غزال و هر قدم از من رمیدن‌ها من و این دشت بی‌پایان و بی‌حاصل دویدن‌ها

به گردون می‌رسد فریاد یارب یاربم شب‌ها چه شد یارب در این شب‌ها غم تاثیر یارب‌ها

تمام مهربانان را به خود نامهربان کردم به امیدی که سازم مهربان نامهربانی را

نوید آمدن یار دلستان مرا بیار قاصد و بستان به مژده جان مرا

آنچه آن نامهربان کرد منش از مردمان

من به جامت این می به قدح بود

خنده‌های زیر لبی است شب از جفای تو می‌نالم و چو

ایستاده کیست عزت ز محرمان بر او بیشتر