بریده‌هایی از کتاب هاتف اصفهانی

خوشتر باشد آن شب امشب است امشب

خاک خواهم کرد جا امشب به خاکم گو میا فردا،

دارم بر فلک دست دعا اما به غیر از مرگ حیرانم چه

غم شاد تا روز پسین بادا غزل

پرستاران طبیبش کاش می‌آمد به بالین عنقریب

نهادم پا به صحرای طلب تا در آن وادی مرا

دربارهٔ هاتف اصفهانی سید احمد حسینی متخلص به هاتف از شاعران قرن دوازدهم و دوران زندیه و افشاریه است. وی درنیمهٔ اول قرن دوازدهم هجری در شهر اصفهان متولد شد. اصلیت وی از اردوباد آذربایجان بوده است. وی در زادگاهش به کسب علوم متداول خاصه طب و حکمت پرداخت و با آذر بیگدلی و صباحی بیدگلی و رفیق اصفهانی معاصر و معاشر بود که همگی آنان از شاگردان میر سید علی مشتاق اصفهانی بوده‌اند. هاتف سرانجام در قم درگذشت و در همانجا به خاک سپرده شد. بعضى از تذکره‌ها فوتش را در کاشان و مدفنش را در قم مى‌دانند. دیوان او مرکب از قصاید و غزلیات و مقطعات و رباعیات است. ترجیع بند معروف وی که داراى پنج بند و در موضوع وحدت وجود است هاتف رابه حریم استادان بزرگ نزدیک می‌کند.

رباعی شمارهٔ ۳۱ هر گل که شمیم مشکبار آید ازو بی‌روی تو خاصیت خار آید ازو جانی که گرامی‌تر از آن چیزی نیست ای جان جهان بی تو چکار آید ازو

نسپردمی دل آسان به تو روز آشنایی خبریم بودی آن روز اگر از شب جدایی

به جان از تنگنای شهر بند عقل آمد دل جنونی از خدا می‌خواهم و دامان صحرایی

عید است و به عیدی چه شود گر به من زار یک بوسه کنی زان لب جان بخش حواله

خوش آنکه نشینیم میان گل و لاله ماه و تو به کف شیشه و در دست پیاله

گه ره دیر و گهی راه حرم می‌پویم مقصدم دیر و حرم نیست تو را می‌جویم

دل من ز بیقراری چو سخن به یار گویم نگذاردم که حال دل بیقرار گویم

در اول عشق مشکل‌تر ز هر مشکل نمود اما ازین مشکل در آخر بر من آسان گشت هر مشکل

بود در بازی عشق بتان، جان باختن، بردن میان دلربایان است و جانبازان قماری خوش

از دل رودم یاد تو بیرون نه و هرگز لیلی رود از خاطر مجنون نه و هرگز

نه زلف و خال و رخ لیلی، آن دگر چیز است که آفت دل و صبر و قرار مجنون است

نوید آمدن یار دلستان مرا بیار قاصد و بستان به مژده جان مرا

ز آتش رشکم کنی تا داغ، هر شب می‌شوی شمع بزم غیر و می‌خواهی در آن محفل مرا