بریده‌هایی از کتاب دیگرانی ها

ناگزیر است خوبِ من، اینکه از دیارت دمی سفر کردم این سفر نیست، واژه‌هایم را پیش چَشم تو دربه در کردم

هر شعر که بایاد تو خواندم به شب شعر هربار به آتش زده هر انجمنی را

باد دریا خودش مخالف بود بادبان هم مخالفت میکرد من هنوز اول همین شعرم به تو آخر نمی‌رسد دستم گفته باشم اگر جدا باشیم... من از آن اتفاق می‌ترسم

تنها میان این‌همه تن‌ها باید که تنها را بلد باشم

من به هر چیز در این دار بلا شک دارم من به تو، ما و من و او و شما شک دارم هر دعایی که اجابت شودم پنجره ایست من به این پنجره‌ی رو به خدا شک دارم تو اگر من شدی و من شدم آن چیز که تو تو به من، من به تو و هردوی ما شک دارم شعر من نیست! فقط قافیه می‌پردازم به همین شاعر این قافیه‌ها شک دارم به قسم‌های تو و من به قسم خوردن تو به خداوند قسم من به خدا شک دار

من این همه بد نیستم، هستم؟ فاسد به افسد نیستم، هستم؟ شایسته این حد نیستم، هستم؟

اجازه هست امشبی کمی‌ترانه‌گی کنم به پیش قاب عکسی از تو عاشقانه‌گی کنم ببین "سرابمردگی" تمام زندگی شده مرا بمیر! تا که در تو جاودانه‌گی کنم برای گریه خاطرت گزک به دست من نداد که ای بسا که گریه‌ها به بی بهانه‌گی کنم

اجازه هست امشبی کمی‌ترانه‌گی کنم به پیش قاب عکسی از تو عاشقانه‌گی کنم ببین "سرابمردگی" تمام زندگی شده مرا بمیر! تا که در تو جاودانه‌گی کنم برای گریه خاطرت گزک به دست من نداد که ای بسا که گریه‌ها به بی بهانه‌گی کنم

یک بار دگر می‌شنوم عطر زنی را؟؟؟ یا بار دگر لمس کنم روح و تنی را؟؟؟ بگذار که کامل بشود جمله‌ی: "دوسَت..." یک بار نچسبان به لبم تودهنی را آن درد که بر روح و دلم رفت ندانی...

شب کابوس من تکرار شد وقتی که فهمیدم... جهان روی سرم آوار شد وقتی که فهمیدم... تمام مرگ‌ها یک بار خواهد بود میدانم ولی شیون چرا صدبار شد وقتی که فهمیدم...

هرجا "غلط " نوشته ام، احساس می‌کنم درست آن بوده که "قلت" بنویسم!

زنهار که من دوباره آغاز کنم چون آخر این دوباره را می‌فهمم

تا در آیینه خودم را نگریدم دیدم از کجا حال پریشان و چرا می‌فهمند این همه عالم و آدم بدِ احوال مرا شاید از صورتک چهره نما می‌فهمند شاید از من که شدم از تو "شما" می‌فهمند

خدا رحمت کند این زنده تن را بیامرزد خدا عاشق شدن را برای من خودم مرثیه گفتم خدا رحمت کند مرحوم "من" را

دلم چرک است و چرکین است دنیایم بخواهم یا که نه این است دنیایم تمام روزها میخندم و شادم ولی شبها چه غمگین است دنیایم

تنها میان این‌همه تن‌ها باید که تنها را بلد باشم

من به هر چیز در این دار بلا شک دارم من به تو، ما و من و او و شما شک دارم هر دعایی که اجابت شودم پنجره ایست من به این پنجره‌ی رو به خدا شک دارم تو اگر من شدی و من شدم آن چیز که تو

آنقدر مرا یاد نکردست کسی، که از یاد من افتاده نوای تلفن هم

بی تو دنیایم پر است از بی صدایی

گفته بودم که مرا عشق زمین خواهد زد سرم از زیر به طاق زبرین خواهد زد