بریده‌هایی از کتاب دیگرانی ها

من با تو این پروانگی را دوست دارم لیلای من، دیوانگی را دوست دارم

من به دنبال یک نگاه تو در دل قطره‌های بارانم

گفته باشم اگر جدا باشیم اتفاقی عجیب می‌افتد

می‌ترسم از دل‌ناگرانی‌ها از خنده‌ات با دیگرانی‌ها می‌سوزم از این سرگرانی‌ها با این منِ عاشق مدارا کن! رفتن گناهم بود می‌دانم عشق اشتباهم بود می‌دانم هرچند سرد اما ولی تنها

بر دوش تو باری گران بودم من هم شبیه دیگران بودم روزی همه دنیای من بودی من عاشق کل جهان بودم من فصل باران را نمی‌فهمم؟ من باد و تغیان را نمی‌فهمم؟ من ساکن اعماق گردابم من موج و طوفان را نمی‌فهمم؟ رقصنده شو تنبور می‌بینی شهدی اگر، زنبور می‌بینی

رفتی جهانت را بسازی تو؟ رقصت گرفته با چه سازی تو؟ در این نمایش نقش اول را در پرده‌ی آخر ببازی تو یک عمر پرستیدمت افسوس ندانستم که پیکرت پیکره ای از تن صدها بت بود سازهایی که به‌یاد تو زدم با من گفت که خطوط بدنت حامل صدها نت بود "فا" "ر" "سی" گفتم و هرگز تو نمی‌فهمیدی چه زبانی به تو حالی بکنم می‌ماندم

باید از رفتنت نیاندیشم و به عطر تنت نیاندیشم رفتی و رفتن تو یادم داد که به برگشتنت نیاندیشم قید هرچه غرور را بزنم و به نه گفتنت نیاندیشم با تو ام ای غرور کاری کن تا که به کشتنت نیاندیشم من کماکان نترس و مغرورم باید از رفتنت نیاندیشم

این زندگی سخت است می‌دانی

من از همه دنیا طلبکارم دنیا به من "من" را بدهکاراست

از عاشقی پرهیز آسان نیست این درد شور انگیز آسان نیست مجنون شدن سخت است باور کن لیلا شدن هم نیز آسان نیست عاشق نبودن در شب سرد و  بارانی پاییز آسان نیست این را که‌یاداور شود با من  یاد تورا هر چیز آسان نیست

ما نه انجام و نه تکرار و نه‌یک آغازیم خرده شعریم که گه قافیه می‌پردازیم خردی ما نه دلیلی است به نا پیدایی قطره بودیم به وقتش که ارس می‌سازیم

قلب من هرکار با خود کرد اما سکته نه

بغض کردم تا دلت خواهد ولیکن گریه، نه

پشت گریه‌های بی امان نباید خندید و به بی کسیِ این و آن نباید خندید خواب آرام پرنده را نباید دزدید و به زجه‌های کودکان نباید خندید دل به هر بهار و لاله اش نباید خوش کرد و به برگ زرد هر خزان نباید خندید بر سر گور که خالیست نباید گریید و به تعنههای دیگران نباید خندید

دست من از تو کوتاه، مانند قطعه ای ماه بر آسمان بلند است، دستی که از تو کوتاه...

عاشقی حس قشنگیست ولی باور کن شاعری حال خوشی نیست خدا می‌داند آنکه دستان تو هم لهجه‌ی دستانش بود با همان لهجه برای تو دعا می‌خواند من ندانستم از اول که همین سیب مرا از بهشتی که تو بودی به کجا می راند

من ز دنیایم تو  و از تو... ولی نه، گریه نه

"دوستت دارم" حتی اگر دروغ سیزده باشد...

دنیا به من "من" را بدهکاراست

-گفت: تو خیلی احساساتی هستی... -گفتم: نه همیشه... گاهی!