بریده‌هایی از کتاب دیگرانی ها

عاشقی حس قشنگیست ولی باور کن شاعری حال خوشی نیست خدا می‌داند

تمام روزها میخندم و شادم ولی شبها چه غمگین است دنیایم جهان تاوان عشقم بود، فهمیدم چرا اینقدر سنگین است دنیایم بدش را من فقط دیدم که می‌بینم به من این‌گونه بدبین است دنیایم سیاه و مشکی و خاکستری گاهی ببین به به چه رنگین است دنیایم نخواهد آمد ایام خوشی "حافظ" خدارا شکر "تضمین" است دنیایم

چقدر جمله ی تکراری و بدی، اما "هنوز چشم کسی بر در است" و من گاهی...

هر شعر که بایاد تو خواندم به شب شعر هربار به آتش زده هر انجمنی را

یک بار دگر می‌شنوم عطر زنی را؟؟؟ یا بار دگر لمس کنم روح و تنی را؟؟؟ بگذار که کامل بشود جمله‌ی: "دوسَت..." یک بار نچسبان به لبم تودهنی را

آن درد که بر روح و دلم رفت ندانی... تهدید نکن این‌همه زجر بدنی را

من هنوز اول همین شعرم به تو آخر نمی‌رسد دستم گفته باشم اگر جدا باشیم... من از آن اتفاق می‌ترسم

تو نباشی میان شعر خودم شاعرش هم غریب می‌افتد گفته باشم اگر جدا باشیم اتفاقی عجیب می‌افتد

تا زنده ام نخواهید فهمید چه می‌گویم

تو لایه‌های روشن خوابی عکس خیال شعر در قابی هم روشنی، پاکی، زلالی تو تو انعکاس ماه در آبی

چرا تا صبح بیدارم؟ چرا تا صبح میبارم؟ کسی حتی خبر از درد دلهامون نداره، نه کسی حتی نمیدونه قراره چشم من تاکی بباره، نه کسی حتی نمی‌دونه که بی هم در چه حالیم و بازم با گریه میبوسم هم آغوشِ...... خیالیمو

وقتی که سرما را بلد باشم یا درد و غمها را بلد باشم تنها میان این‌همه تن‌ها باید که تنها را بلد باشم

من می‌روم، اینجا کسی "ما" نیست باید که "تنها" را بلد باشم

من به تو، ما و من و او و شما شک دارم

با اینکه می‌دانی خراب و خار و زارم دست مرا از باده می‌شویی چرا تو؟؟؟ بر عشق باور داری اما مهربانم با صدهزار اکراه می‌گویی چرا تو؟؟؟ تو جان به راهت خواهی و اما چرا من؟ هر مرگ دارد علتی اما چرا تو؟؟؟ من آسمانم تا ابدیک ماه دارد در آسمان دیگری ماها چرا تو؟؟؟

علاج واقعه قبل از وقوع باید کرد

به اندازه ی "کافی" افکار تلخ دارم!

تا در آیینه خودم را نگریدم دیدم از کجا حال پریشان و چرا می‌فهمند این همه عالم و آدم بدِ احوال مرا شاید از صورتک چهره نما می‌فهمند شاید از من که شدم از تو "شما" می‌فهمند از همین خنده‌ی مصنوعی و توخالی من یا نهایت به همین تذکره‌ها می‌فهمند مردم دور و زمانه من و امسال مرا

حرف سکوتم را به بغضِ نای گفتم زیر صدای پُتک‌ها آرام خفتم عاشق اگر عاشق شود عاشق دگر نیست عاشق بجز دندان بر روی جگر نیست

بی تو دنیایم پر است از بی صدایی؛ وای خوب بنگر تا چه حد محتاج آغوشم چون تو داری این دریغ از بینوایی؛ وای سنگ باید بود تا این سان که بی مهری من چه گوییم چون تو کوهی ابر سایی؛ وای این شکیبایی ندانم گر روی هرگز صبر نتوانم بمیرم تا بیایی؛ وای