بریده‌هایی از کتاب دیگرانی ها

از کجا حال پریشان و چرا می‌فهمند این همه عالم و آدم بدِ احوال مرا شاید از صورتک چهره نما می‌فهمند شاید از من که شدم از تو "شما" می‌فهمند از همین خنده‌ی مصنوعی و توخالی من یا نهایت به همین تذکره‌ها می‌فهمند

یه کادو مونده رو دستم، بدون کاغذ و روبان یه عطر از جنس تنهاییم، یه شیشه قد یه زندان هزاران بار بو کردم، تو تنهایی و خاموشی چه بوی تندی ام داره، تب تلخ فراموشی

خدا رحمت کند این زنده تن را بیامرزد خدا عاشق شدن را برای من خودم مرثیه گفتم خدا رحمت کند مرحوم "من" را

مایار نداریم و غم‌یار که داریم

بر آسمان بلند است همان دستی که از تو کوتاه مانده...

من از همه دنیا طلبکارم دنیا به من "من" را بدهکاراست

رقصنده شو تنبور می‌بینی شهدی اگر، زنبور می‌بینی یک لحظه چشمت را ز من بردار یک زنده را بر گور می‌بینی

رفتنت حکم دادگاهم بود من به قاضی حکم معترضم عشق تو، عشق تو، فقط عشقت به همین‌یک گناه معترفم

ای کاش که ماهی به جای باله بال داشت بر روی خاک از ناتوانی باله‌ها متنفرم