بریده‌هایی از کتاب بینوایان (جلد اول)

از هر سو که بروی در پایان خط گورکن انتظارت را می‌کشد.

همه روشهای عبادت خوبند، به آن شرط که برصداقت مبتنی باشد

گفته می‌شود اروپا خود را از بردگی رها کرده است. این اشتباه است؛ بردگی هست، به ویژه در میان زنان، نامش تن‌فروشی است. بار سنگینی بر دوش زنان است. بر طبع لطیف، عشق ورزی، ملاحت و احساس مادرانه‌اشان و این موجب شرمساری مردان جامعه نیست.

«خانه‌ای که خداوند حافظش نباشد، تلاش آدمی برای حفاظتش کاری لغو است.

«هر آنچه آموخته‌اید به آنان که نمی‌دانند آموزش دهید، جامعه‌ای که در آن آموزش رایگان وجود ندارد مقصر است. اجتماعی که نادانی در آن پرده‌ای از تیرگی کشیده باشد، تقصیر دارد. مقصر آن نیست که در مغاک تیره گناه درمی‌غلتد، بلکه آن است که جامعه را مالامال از تاریکی کرده است.»

سوادش درحد نوشتن اسمش بود، اما خدا باوربود و همین هم خود دانایی و دانشی است.

وانگهی آن کیست که در عالم به همه آرزوهای خود جامه عمل پوشانده باشد؟

خواب و مرگ، همسایگان خوب همند.

هرگاه قلب آدمی خشک گردد، چشمان او نیز خشک می‌شود. در این مدت نوزده سال کسی قطره اشکی در چشمان او ندیده بود.

«کودکی بودم، گهواره‌ام را به طبلی برساختند، در کلاهخودی نظامی، آب مقدس به من خوراندند، سربازی با چند تفنگ، سایه‌بانی برایم برپا داشت، و با چند تکه پاره ژنده، پرچمی بر آن به اهتزاز درآورد، این‌ها پوشش گهواره‌ام شد.

«تویی که نگاهت پرتوافکن بر من است تویی که تصویر دلربایت به رویاهایم جان می‌بخشد تویی که چون در تاریکی گام می‌نهم دستانم را می‌گیری

در بارگاه الهی چهره خیس از اشک یک گناهکار نادم از سیمای نورانی فردی مومن محبوب‌تر وحصه شادی‌اش بیشتر است

هشتاد و شش سال سن دارم

آدمی جسمی دارد که هم باری بر دوش او و هم وسوسه‌کننده اوست، به اجبار باید این بار را حمل کند و به دلخواه او رفتار نماید. باید از این جسم پرستاری کند و حفظش نماید و در عین حال او را مقهور خود کند، از او پیروی نکند؛

آدم از گرسنگی، سرما، آوارگی، بی‌کسی ودرماندگی، به بردگی سوق داده می‌شود، از او همچون برده‌ای کار می‌کشند، چه معامله درد آوری! زندگی برای لقمه‌ای نان، انسان تهی دست هر آنچه در چنته دارد عرضه می‌کند واجتماع آن را می‌خرد.

اگر کسی دست به بدنش بزند، احساس سردی می‌کند، در رفت وآمد و تن‌فروشی است، ارتباطی با شما حس نمی‌کند. چهره‌اش در هم و اثری از نجابت و شرافت در آن دیده نمی‌شود. زندگی ونظام اجتماعی حرف آخر را با او زده‌اند وهر مصیبتی خواسته‌اند بر او روا داشته‌اند. رنج برده و آسیب دیده است، همه‌چیز را از دست داده و بسیار گریسته است؛ تسلیم شده و تسلیمش نوعی بی‌قیدی و بی‌اعتنایی است.

زیرا اگر کسی در راه حق گام نهد، بی‌تردید عده‌ای از میان مردم، هواخواه و پشتیبان او می‌شوند.

«به مرگ هوشیارانه بنگرید، براین گمان نباشید که مرگ از میان رفتن و پوسیدن است درست و با دقت بنگرید تا نور زنده و دوست‌داشتنی مرگ رادر دل آسمان نظاره کنید.»

آه از این کشیشان دورو!

رنج بشر از هر سن وسالی می‌تواند آغاز گردد.