بریده‌هایی از کتاب بی قراری؛ ملک ناز، دختر ایزدی

اهالی خاورمیانه در طول تاریخ همدیگه‌رو کشتن و کشتن، بی‌اینکه متوجه باشن که درحال ریختن خون خودشون هستن. از طعم خون خودشون مست می‌شن.

بعضی دردها را حتی مرگ هم مرهم نمی‌شود. بعضی رفتارها حتی بعد از مرگ هم بخشیده نمی‌شوند.

در وجود انسان‌های واقعی، حتی در شادترین لحظه‌های‌شان، حزنی پنهان است و روح‌های سطحی‌تر در بدترین زمان‌ها شاد و خوشحال‌اند.

می‌گویم: «در همه جای دنیا باورهایی وجود دارد اما چرا فقط باورهای خاورمیانه دنیارا پوشانده‌اند؟ از همه بیشتر ما گناه کرده‌ایم و یا ما بیشتر از همه نیاز به هدایت داریم؟»

از اساطیر سومر و به‌دنیا آمدن کودکی بدون پدر شروع می‌کند و به زردشت می‌رسد و از آنجا به رازی که هیچ‌کس نمی‌داند، حقیقتی که فقط مریم می‌داند، می‌رود و به عاشیق‌های آناتولی می‌رسد. به‌همین خاطر است که هر چیزی دنبالۀ دیگری است و در هر عصر، همان داستان‌ها تکرار می‌شوند.

«این دنیا پنجره‌ای‌ست، همه آمدند، نگاهی کردند و گذشتند.»

در این دنیای کوچک، همه رنج کشیده‌اند، بی‌نشان، هیچ‌کس در جای خود نیست

زنان جوان مقابل چادرها در لگن‌های پلاستیکی زرد، سبز، صورتی، نارنجی لباس می‌شویند و در میان لگن‌ها رنگ آبی نیست. در مسلک ایزدی این رنگ مقدس است و در زندگی روزمره استفاده‌اش گناه به‌حساب می‌آید.

می‌گویم: «در همه جای دنیا باورهایی وجود دارد اما چرا فقط باورهای خاورمیانه دنیارا پوشانده‌اند؟ از همه بیشتر ما گناه کرده‌ایم و یا ما بیشتر از همه نیاز به هدایت داریم؟»

جایی هست فراتر از خوبی و بدی با تو آنجا دیدار خواهم کرد

برخلاف تصور عمومی درواقع حالت عادی زندگی، خود، بی‌قراری است. آرامش لحظاتی است بسیار نادر و زودگذر.

«ملک‌طاووس گوش کن. شاید تو هم مثل خدای تورات از شش روز تلاش برای آفرینش جهان خسته هستی، روز اول نور، تاریکی، شب و آفتاب را آفریدی. دومین روز گنبد آسمان و بعد خشکی، دریا، علف‌ها و گیاهان، دانه‌ها میوه‌ها را آفریدی. روز چهارم نوبت به خورشید، ماه و ستاره‌ها رسید. روز پنجم، زمین را آفریدی و از هرگونه جاندار پر کردی، انسان ـــ این خلیفۀ روی زمین را با صورت خود آفریدی، نر و ماده آفریدی. بعد به مخلوقات خود نگاه کردی و دیدی که همه‌چیز چقدر زیباست. روز ششم زمین و تمام عناصرش دیگر کامل شده بودند. وقتی به روز هفتم رسیدی کاری را شروع کرده بودی، به پایان رساندی و آن روز را به استراحت پرداختی. و آن روز هفتم تا امروز ادامه دارد چون فریاد بی‌گناهان و رنج کشیدگان را نمی‌شنوی و دیگر هیچ‌چیز زیبا نیست»

این دختر برای اینکه ظلم و ستم به ایزدی‌ها را نبیند، کور به‌دنیا آمده است. کور به‌دنیا آمده تا نبیند که کودکان بیچاره در کوه و دشت و دریا می‌میرند، تا نبیند که داعش، زن‌ها را چگونه در بازار برده‌فروشی می‌فروشند. او کور به‌دنیا آمده تا نظام‌هایی را نبیند که فکر می‌کنند اگر به زنان تجاوز کنند به بهشت می‌روند. کور است تا نبیند چگونه رحِم دختربچه‌ها برای ثواب دریده می‌شود. تا تنزل نوع بشر از دیار خدا به وادی وحشی‌گری را نشناسد. تو فکر می‌کنی همه چیز این دنیا را می‌فهمی؟ قلب تو به روی فرشتگان بسته است. از اینجا برو پسرِ آدم.

سال‌ها قبل در رمانی به اسم «خوشبختی» خوانده بودم: «ما خوانندگان و نویسندگان این سرزمین مثل یک بیمار روانی که در خلأ افتاده باشند، قلاب شرق را رها کرده‌ایم و بی‌آنکه دست‌مان قلاب غرب را بگیرد، سقوط کرده‌ایم.»

می‌دونی حارصه چیه؟ یک کلمۀ عربی از خانوادۀ حرص، حارص، احتراص. می‌دونی که شتر اونقدر صبور و پر طاقته که می‌تونه سه هفته بدون آب و غذا توی بیابون راه بره و راه بره. توی بیابون خارهایی هست که شترها خیلی دوست دارن. هرجا این خار رو ببینن با دندون اون رو می‌کَنن و شروع به جویدن می‌کنن. وقتی این خار با مزۀ شور خون آغشته می‌شه، شترها لذت بیشتری می‌برن. هرچه بیشتر می‌خورن، خون بیشتری می‌ریزه و هرچه خون بیشتر می‌شه، شتر بیشتر و بیشتر از این خار می‌خوره. انگار که دیگه از خون خودش سیر نمی‌شه. اگه مانعش نشن شتر از شدت خونریزی می‌میره. این یعنی حارصه. این رسم تمام خاورمیانه‌ست پسرم. اهالی خاورمیانه در طول تاریخ همدیگه‌رو کشتن و کشتن، بی‌اینکه متوجه باشن که درحال ریختن خون خودشون هستن. از طعم خون خودشون مست می‌شن.

ترحم، مرهمی برای ظلم نیست

درحالی‌که بعضی‌ها با متولد شدن در امریکا، یک زندگی پرنشاط را آغاز می‌کنند و ادامه می‌دهند، در تقدیر ما حارصه نوشته شده است.

آن هنگام که همۀ این‌ها اتفاق می‌افتاد خدایانِ این همه ادیان چه می‌کردند؟ و جواب را پیدا می‌کنم. خدا آن زمان در حال استراحت بوده.

خاورمیانه در خون غلت می‌زند؛

در وجود انسان‌های واقعی، حتی در شادترین لحظه‌های‌شان، حزنی پنهان است و روح‌های سطحی‌تر در بدترین زمان‌ها شاد و خوشحال‌اند.