بریده‌هایی از کتاب بی قراری؛ ملک ناز، دختر ایزدی

در این دنیای کوچک، همه رنج کشیده‌اند

در این دنیای کوچک، همه رنج کشیده‌اند، بی‌نشان، هیچ‌کس در جای خود نیست

می‌دانی حارصه چیست؟ یک کلمۀ عربی است از خانوادۀ حرص، حارص، احتراص. می‌دانی که شتر آن‌قدر صبور و پر طاقت است که می‌تواند سه هفته بدون آب و غذا در بیابان راه برود و راه برود. دربیابان خارهایی هست که شترها بسیار دوست دارند. هرجا این خار را ببینند با دندان آن را می‌کَنند و شروع به جویدن می‌کنند. وقتی این خار با مزۀ شور خون آغشته می‌شود، شترها لذت بیشتری می‌برند. هرچه بیشتر می‌خورند، خون بیشتری می‌ریزد و هرچه خون بیشتر می‌شود، شتر بیشتر و بیشتر از این خار می‌خورد. گویی که دیگر از خون خود سیر نمی‌شود. اگر مانعش نشوند شتر از شدت خونریزی خواهد مرد. این یعنی حارصه. این رسم تمام خاورمیانه است پسرم. انسان‌هایش در طول تاریخ یکدیگر را کشته‌اند و کشته‌اند، بی‌آنکه متوجه باشند در حال ریختن خون خود هستند. از طعم خون خود مست می‌شوند.

شتر آن‌قدر صبور و پر طاقت است که می‌تواند سه هفته بدون آب و غذا در بیابان راه برود و راه برود. دربیابان خارهایی هست که شترها بسیار دوست دارند. هرجا این خار را ببینند با دندان آن را می‌کَنند و شروع به جویدن می‌کنند. وقتی این خار با مزۀ شور خون آغشته می‌شود، شترها لذت بیشتری می‌برند. هرچه بیشتر می‌خورند، خون بیشتری می‌ریزد و هرچه خون بیشتر می‌شود، شتر بیشتر و بیشتر از این خار می‌خورد. گویی که دیگر از خون خود سیر نمی‌شود. اگر مانعش نشوند شتر از شدت خونریزی خواهد مرد. این یعنی حارصه. این رسم تمام خاورمیانه است

می‌دانی حارصه چیست؟ یک کلمۀ عربی است از خانوادۀ حرص، حارص، احتراص. می‌دانی که شتر آن‌قدر صبور و پر طاقت است که می‌تواند سه هفته بدون آب و غذا در بیابان راه برود و راه برود. دربیابان خارهایی هست که شترها بسیار دوست دارند. هرجا این خار را ببینند با دندان آن را می‌کَنند و شروع به جویدن می‌کنند. وقتی این خار با مزۀ شور خون آغشته می‌شود، شترها لذت بیشتری می‌برند. هرچه بیشتر می‌خورند، خون بیشتری می‌ریزد و هرچه خون بیشتر می‌شود، شتر بیشتر و بیشتر از این خار می‌خورد. گویی که دیگر از خون خود سیر نمی‌شود. اگر مانعش نشوند شتر از شدت خونریزی خواهد مرد. این یعنی حارصه. این رسم تمام خاورمیانه است پسرم. انسان‌هایش در طول تاریخ یکدیگر را کشته‌اند و کشته‌اند، بی‌آنکه متوجه باشند در حال ریختن خون خود هستند. از طعم خون خود مست می‌شوند.

جایی هست فراتر از خوبی و بدی با تو آنجا دیدار خواهم کرد

دربیابان خارهایی هست که شترها بسیار دوست دارند. هرجا این خار را ببینند با دندان آن را می‌کَنند و شروع به جویدن می‌کنند. وقتی این خار با مزۀ شور خون آغشته می‌شود، شترها لذت بیشتری می‌برند. هرچه بیشتر می‌خورند، خون بیشتری می‌ریزد و هرچه خون بیشتر می‌شود، شتر بیشتر و بیشتر از این خار می‌خورد. گویی که دیگر از خون خود سیر نمی‌شود. اگر مانعش نشوند شتر از شدت خونریزی خواهد مرد. این یعنی حارصه. این رسم تمام خاورمیانه است پسرم. انسان‌هایش در طول تاریخ یکدیگر را کشته‌اند و کشته‌اند، بی‌آنکه متوجه باشند در حال ریختن خون خود هستند. از طعم خون خود مست می‌شوند.

جایی هست فراتر از خوبی و بدی با تو آنجا دیدار خواهم کرد

می‌دانی حارصه چیست؟ یک کلمۀ عربی است از خانوادۀ حرص، حارص، احتراص. می‌دانی که شتر آن‌قدر صبور و پر طاقت است که می‌تواند سه هفته بدون آب و غذا در بیابان راه برود و راه برود. دربیابان خارهایی هست که شترها بسیار دوست دارند. هرجا این خار را ببینند با دندان آن را می‌کَنند و شروع به جویدن می‌کنند. وقتی این خار با مزۀ شور خون آغشته می‌شود، شترها لذت بیشتری می‌برند. هرچه بیشتر می‌خورند، خون بیشتری می‌ریزد و هرچه خون بیشتر می‌شود، شتر بیشتر و بیشتر از این خار می‌خورد. گویی که دیگر از خون خود سیر نمی‌شود. اگر مانعش نشوند شتر از شدت خونریزی خواهد مرد. این یعنی حارصه. این رسم تمام خاورمیانه است

«این دنیا پنجره‌ای‌ست، همه آمدند، نگاهی کردند و گذشتند.»

نوع بشر حق ندارد در این دنیا زندگی کند و هم خود و هم دنیا را نابود کند. اینکه درون هریک از ما جانوری وحشی وجود دارد، حقیقتی است انکارناپذیر.

ایزدی، یکی از قدیمی‌ترین دین‌های مشرق زمین است. اما در این منطقه، در لالِش و خاورمیانه طاووس وجود ندارد. طاووس در هندوستان زندگی می‌کند. این نشان می‌دهد که دین ایزدی ریشه در هند دارد.

زنان جوان مقابل چادرها در لگن‌های پلاستیکی زرد، سبز، صورتی، نارنجی لباس می‌شویند و در میان لگن‌ها رنگ آبی نیست. در مسلک ایزدی این رنگ مقدس است و در زندگی روزمره استفاده‌اش گناه به‌حساب می‌آید.

«این دنیا دروغ است و آن دنیا پر از تردید.»

قتل، قتله، می‌خواد صلیب گردنت باشه یا هلال، چه فرقی داره؟

آن‌قدر می‌نویسم که بفهمم چرا این کتاب را نوشتم: درد و دغدغۀ من رساندن این وقایع به گوش عالم نیست، یا اینکه بخواهم انسان‌ها بدانند در دنیا چه اتفاقاتی درحال وقوع است؛ این‌ها را آنجلینا جولی به‌مراتب بهتر از من انجام می‌دهد. من فقط و فقط برای تسلی دادن به خودم این‌ها را می‌نویسم. برای اینکه باردیگر بتوانم در میان مخلوقی به نام انسان به زندگی ادامه بدهم. می‌خواهم خودم را از دست این حارصه که دهان همۀ انسان‌ها را از خون لبریز کرده، نجات دهم و گاهی با خودم تکرار می‌کنم: «من یک انسان بودم.»

عالمان شرقی، برخلاف غربی‌ها، نه با کتاب، که با نقل‌قول و شعر و داستان حرف می‌زنند.

انسان‌ها دیگر گیل‌گمش، آفرودیت، هرا و انکیدو ندارند و به‌جای آن هیپ‌هاپ، فوتبال و موسیقی و الهه‌های سینمایی دارند و همچون خدایان و اساطیر، ماجراهای عشق، ازدواج، طلاق، دعوا، حسادت و جنایت آن‌ها را تماشا می‌کنند.

اگر زیلان، نرگس، ملک‌ناز و هزاران نفر مثل آن‌ها به جای اینکه انسان متمدن باشند، حیوان می‌بودند هیچ‌کدام از این بلاها سرشان نمی‌آمد. اشرف مخلوقات یک دروغ محض است. با خود فکر می‌کنم، آن چیزی که به‌عنوان انسانیت به آن افتخار می‌کنیم درواقع بیش از اندازه رذیلانه است. به‌علاوه از خودم می‌پرسم، آن هنگام که همۀ این‌ها اتفاق می‌افتاد خدایانِ این همه ادیان چه می‌کردند؟ و جواب را پیدا می‌کنم. خدا آن زمان در حال استراحت بوده. چون آن روز، روز هفتم بوده است. در شش روز جهان را آفریده و روز هفتم را به استراحت اختصاص داده است. به‌خاطر همین این همه فریاد را نشنیده است.

ـ جواب این سوال کلمه است: سخن. در این دنیا هیچ‌چیز به اندازۀ «حرف»، انسان‌ها را تحت‌تأثیر قرار نمی‌دهد. در خاورمیانه، سخن، سر به قله می‌گذارد، شعر و مدح و داستان هیچ منطقه‌ای تا این حد قوی و تأثیرگذار نیست. به‌خاطر همین است که در اینجا شاعران هم‌سطح جادوگران قرار می‌گیرند، چون انسان‌ها را با سخنان زیبا جادو می‌کنند. بعد به زبان آشوری، کلیمی، سریانی، ایزدی، اوستایی، کردی، عربی، فارسی و زبان‌های دیگری که هیچ از آن‌ها نمی‌فهمم، بیت‌های بسیاری می‌خواند.